Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ PIĄTY

34. Lecz powstał faryzeusz pewien w Sanhedrynie,
Mąż wybitny, noszący Gamaliel imię,
Nauczyciel zakonu wszystkim dobrze znany,
A także przez lud cały bardzo szanowany;
Polecił apostołów wyprowadzić z sali

35. I powiedział, gdy sami na chwilę zostali:
„Mężowie izraelscy! Przemyśleć musicie,
Zanim cokolwiek z ludźmi tymi uczynicie.

36. Nie tak dawno Teudas zjawił się i z siłą
Twierdził, że jest kimś wielkim, więc się przyłączyło
Doń około czterystu, co mu uwierzyli.
Gdy on został zabity – wnet się rozproszyli
I zniknęli bez śladu zwolennicy jego.

37. Potem zaś, w czasie spisu ludności (drugiego)
Wystąpił Galilejczyk Judasz, mąż wpływowy,
I uwiódł lud za sobą wierzyć mu gotowy.
Lecz i on także zginął, a ci którzy byli
Jego zwolennikami, też się rozproszyli.

38. A przeto rady mojej teraz posłuchajcie:
Odstąpcie od tych ludzi i ich zaniechajcie.
Jeżeli jest to zamysł czy dzieło człowiecze,
Nie ostanie się również, lecz rozpadnie przecież.

39. Jeśli jednak jest z Boga – próżno je zwalczacie,
Bo wtedy ich zaiste zniszczyć nie zdołacie;
A może się okazać, że Bogiem walczycie –
Czy się z tą możliwością wcale nie liczycie?”

40. Rozważywszy te słowa, rady posłuchali;
I kiedy apostołów z powrotem wezwali,
Kazawszy ich wychłostać, znowu zabronili
Uczyć w imię Jezusa i ich wypuścili.

41. A ci sprzed Sanhedrynu z radością wracali,
Że cierpieć dla Jezusa godnymi się stali.

42. Nie przestali też mimo zakazu srogiego
W świątyni i po domach uczyć dnia każdego;
Z Dobrej Nowiny słowem wcale się nie kryli,
Lecz wszędzie o Jezusie Chrystusie głosili.