Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ SZÓSTY

1. W owym czasie, gdy prawda powodzenie miała,
A liczba uczniów Pańskich stale się zwiększała,
Wśród braci hellenistów wszczęło się szemranie
Przeciwko Hebrajczykom, tym spowodowane,
Że gdy biednym każdego dnia usługiwano,
Najwyraźniej ich wdowy w tym zaniedbywano.

2. Toteż, gdy się dwunastu o tym dowiedziało,
Zwoławszy resztę uczniów, tak im powiedziało:
„Nie jest słuszne, abyśmy przy stołach służyli,
A głoszenie Bożego słowa zostawili.

3. Upatrzcie spośród siebie więc (o bracia mili)
Siedmiu mężów, co by się uznaniem cieszyli,
Którzy by pełni ducha byli i mądrości,
A my im to zadanie zlecimy w całości.

4. Sami bowiem modlitwie i posłudze słowa
Oddawać się będziemy”. Propozycja owa

5. Wszystkim się podobała, którzy ich słuchali,
Więc się chętnie do rady tej zastosowali.
I wybrali Szczepana, do służby zdolnego,
Męża pełnego wiary i Ducha Świętego;
A następnie kolejno: Filipa, Prochora,
Tymona, Parmenasa oraz Nikanora,
I wreszcie Mikołaja jako ostatniego,
Prozelitę z Antiochii się wywodzącego.

6. Potem do apostołów ich przyprowadzili,
Ci zaś, ręce modląc się na nich położyli.

7. Słowo zaś Boże rosło – wpływ swój wywierało,
Więc wciąż w Jeruzalemie uczniów przybywało.
Nawet, gdy serca szczere prawda poruszyła,
Znaczna liczba kapłanów także uwierzyła.