Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ SIÓDMY

54. Ogarnęła ich wściekłość, gdy tego słuchali
I już tylko na niego zębami zgrzytali.

55. On zaś pełen Świętego Ducha patrzył w niebo,
A widząc chwałę Bożą oraz stojącego
Jezusa po prawicy Bożej wyrzekł z siłą:

56. „Oto niebo ujrzałem, że się otworzyło,
Oraz w niebiańskiej chwale Syna Człowieczego,
Po prawicy Jehowy Boga stojącego!”

57. Oni zaś krzyk okropny podnieśli w tej chwili,
Zatkali sobie uszy i się nań rzucili;

58. A wypchnąwszy za miasto, tam kamienowali…
Świadkowie zaś swe szaty przy stopach składali
Młodzieńca, co Saulem był naówczas zwany.

59. A Szczepan kamieniami zewsząd obrzucany,
Modlił się tymi słowy do Pana swojego:
„Panie Jezu, bądź łaskaw przyjąć ducha mego!”

60. A gdy gasło w nim życie i padł na kolana,
Jeszcze głosem donośnym zawołał do Pana:
„Panie, nie poczytaj im za grzech czynu tego!”
A gdy słowa te wyrzekł, oddał ducha swego…
Saul, u nóg którego szaty swe składano,
Zgadzał się na to, że go ukamienowano…