Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

19. Ci, co się rozproszyli w czas prześladowania,
Które w kraju wybuchło w powodu Szczepana,
Do Fenicji, Cypru i Antiochii przybyli,
Zwiastując słowo Żydom – innym nie głosili.

20. Wśród nich byli z Cyreny i Cypru niektórzy;
Ci, gdy do Antiochii przybyli w podróży,
Wnet się z Dobrą Nowiną do Greków zwracali
I o Panu Jezusie im też zwiastowali.

21. A ręka Pańska z nimi wciąż w tej misji była,
Stąd wielka liczba, wierząc, Doń się nawróciła.

22. Gdy ta wieść o posłuchu dla Słowa Bożego,
Do uszu doszła zboru Jeruzalemskiego,
Postanowili wszyscy, by wesprzeć tę sprawę,
I zaraz do Antiochii wysłali Barnabę.

23. A gdy przybył i ujrzał, jak wpływ łaski Bożej,
Wielkie błogosławieństwa w tym mieście rozmnożył,
Cieszył się i zachęcał wszystkich w gorliwości,
By szczerym sercem trwali przy Panu w wierności.

24. Był on usposobienia bardzo szlachetnego,
Człowiekiem pełnym wiary i Ducha Świętego.
W wyniku działalności, jaką rozwijano,
Wielką liczbę dla Pana wtedy pozyskano.

25. Potem się za Saulem udał w Tarsu strony,
Wielkim, by go odnaleźć, pragnieniem wiedziony.

26. Znalazłszy, do Antiochii go przywiódł, do zboru,
Gdzie tak się ułożyły sprawy od tej pory,
Że w zborze przez rok cały razem przebywali
I obaj wielką rzeszę ludzi nauczali.
W Antiochii też – tym słynie pomiędzy miastami –
Po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami.