Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ DRUGI

1. A w dniu pięćdziesiątnicy wszyscy się zebrali
Ponownie na tym miejscu i w modlitwach trwali.

2. Nagle powstał szum z nieba, który ze słyszenia,
Był niczym gwałtownego wichru uderzenia,
Którym dom, gdzie siedzieli, napełnił się cały.

3. Wtem języki, jak z ognia, co się rozdzielały,
Ukazały się w sali ich zdumionym oczom,
Aż ostatecznie jeden na każdym z nich spoczął.

4. A wszyscy Duchem Świętym napełnieni byli;
Zaraz też językami innymi mówili,
Tak, jak tylko im mówić pozwalał Duch Święty –
Ów dar przepowiedziany mocy niepojętej!

5. Wówczas w Jeruzalemie Żydzi przebywali.
Ludzie bardzo nabożni, którzy się zjeżdżali
Spośród wszystkich narodów pod niebem żyjących.

6. Gdy szum powstał uwagę ich przykuwający,
Pozbiegali sie tłumnie… lecz tu się strwożyli,
Bo słyszał każdy, jak w ich języku mówili.

7. Zatem się tak niezwykłym faktem zdumiewali,
A nie znając przyczyny, wraz zapytywali:

8. „Czy ci wszyscy, co mówią tymi językami,
Nie są, jak nam się zdaje, Galilejczykami?
Jakże więc to być może, że usłyszeliśmy
Swój własny język, w którym się urodziliśmy?

9. Partowie i Medowie są wszak między nami,
Elamici, mieszkańcy też Mezopotamii,

10. Judei, Kapadocji, Pontu, Azji, Frygii,
Pamfilii i Egiptu oraz części Libii,
Co jest koło Cyreny, z Rzymu przychodzący,

11. Żydzi i prozelici z pogan pochodzący,
Ludzie z Krety, z Arabii – każdy słyszeć może,
Jak w mowie jego głoszą wielkie dzieła Boże?”

12. Zdumiewali się wszyscy ze zjawiska tego
I w niewiedzy mówili jeden do drugiego:

13. „Cóż to wszystko ma znaczyć?” – Ale inni kpili:
„Prawdopodobnie młodym winem się upili!”