Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

13. A Paweł i ci, którzy mu towarzyszyli,
Wsiedli w Pafos na statek i morzem przybyli
Do Perge w Pamfilii, gdzie Jan rozstał się z nimi,
A następnie powrócił do Jerozolimy.

14. Oni zaś w dalszą podróż z Perge wyruszyli
I wnet do Pizydyjskiej Antiochii przybyli.
A że się wraz z Żydami spotkać w sabat chcieli,
Weszli do synagogi i miejsca zajęli.

15. Gdy zostały ustępy wszystkie odczytane
Z Zakonu i Proroków, na ów dzień wybrane,
Rzekli im przełożeni tejże synagogi
(Widząc ich, że są gośćmi, przychodniami z drogi):
„Mężowie, bracia nasi, gdy ludowi chcecie
Udzielić słów pociechy – przemówić możecie”.

16. Paweł zatem, słowami tymi zachęcony,
Wstał, a skinąwszy ręką, rzekł do zgromadzonych:

17. „Mężowie izraelscy i wy co usilnie
W bojaźni Pana czcicie – słuchajcie mnie pilnie!
Bóg tego Izraela – ludu Bóg Najwyższy –
Wybranych naszych praojców i lud też wywyższył,
Kiedy obcą Egiptu zamieszkiwał ziemię
I z niej go wyprowadził mocarnym ramieniem.

18. Sprawował lat czterdzieści opiekę nad nimi,
Znosząc ich obyczaje na dzikiej pustyni.

19. Potem zaś siedem szczepów znanych z nieprawości,
Wytępił w Kanaannie w swej popędliwości,
A ziemię, którą one posiadały wszystką,
Losem porozdzielawszy oddał im w dziedzictwo.

20. Potem dawał im sędziów przez okres niemały –
Lat czterysta pięćdziesiąt. Lata te sięgały

21. Samuela proroka. A potem szemrali –
By im ustanowiono króla zażądali.
I dał im Bóg Saula, syna Cysowego,
Który był z pokolenia Beniaminowego –
Tenże przez lat czterdzieści nad nimi panował.

22. A kiedy go odrzucił, na króla powołał
Dawida i tak świadczył o wyborze jego:
„Wyszukałem Dawida – to syn Isajego –
Mąż według mego serca, co zawsze i wszędzie,
Całkowicie mą wolę wykonywać będzie”.

23. Z jego to pokolenia, według obietnicy,
Która Zbawcy wielkiego od wieków dotyczy,
Wywiódł Izraelowi Bóg czasu słusznego

24. Jezusa Zbawiciela. Przed przyjściem zaś Jego,
Jan kazał chrzest pokuty ludowi całemu –
Izraelowi Zbawcy oczekującemu.

25. A gdy był bliski końca swojej działalności,
Oświadczył Jan słowami pełnymi skromności:
„Nie jestem tym zaiste, za kogo mnie macie,
Ale idzie Ten za mną, którego nie znacie;
Jam nie godzien rozwiązać sandałów nóg Jego!”

26. Bracia, synowie rodu Abrahamowego
I ci wszyscy, którzy się pośród was znajdują,
Którzy się względem Boga bojaźnią kierują!
Nam została posłana wieść o tym zbawieniu.

27. Albowiem fakt ten jawny jest dzisiaj każdemu,
Że Go nie rozpoznali, będąc zaślepieni,
Mieszkańcy Jeruzalem i ich przełożeni!
A skazując Go słowa wypełnili znane,
Podane przez proroków, co sabat czytane.

28. A choć w Nim nie znaleźli nic karygodnego,
Żądali Dlań śmierci od Piłata Ponckiego.

29. Gdy wszystko wykonali, jak jest o Nim w Słowie,
Zdjęli Go z drzewa krzyża i złożyli w grobie…

30. Lecz Bóg go wskrzesił z martwych, a gdy to się stało,

31. Ukazywał się wszystkim tym, przez dni niemało,
Co wierni od początku Mistrzowi swojemu,
Z Nim poszli z Galilei do Jeruzalemu.
Oni to właśnie teraz najlepszymi Jego
Są świadkami tych rzeczy wśród ludu wszystkiego.

32. I my dobrą nowinę głosimy wam właśnie:
Obietnicę, którą dał ojcom w dawnym czasie,

33. Bóg obecnie wypełnił wobec nas, ich dzieci,
Wskrzeszając nam Jezusa z zadanej Mu śmierci,
Jak podaje psalm drugi, co ma wielką siłę:
„Synem Moim Ty jesteś, Ja Cię dziś zrodziłem”.

34. A że Go mocą wskrzesił ze stanu martwego,
By nigdy nie doświadczył skażenia strasznego,
Tak się kiedyś wyraził proroczo w swym Słowie:
„Dam wam święte, niezmienne dary Dawidowe”.

35. I gdzie indziej zwiastuje fakt ów niepojety:
„Nie dozwolisz, by uległ skażeniu Twój Święty”.

36. Otóż Dawid, spełniwszy za życia swojego
Wolę Bożą, też zasnął, jak ojcowie jego.
Potem przy boku przodków swych został złożony
I uległ rozkładowi – fakt to jest stwierdzony!

37. Natomiast Ten, którego sam Bóg z martwych wzbudził,
Nie uległ rozkładowi, jak ktokolwiek z ludzi! (…)

38. Niechajże wam wiadome będzie wobec tego,
Mężowie, bracia nasi, że tylko przez Niego
Zwiastowane wam bywa grzechów odpuszczenie.
Każdy więc, kto uwierzy w Niego niewzruszenie,
Przez Niego jest jedynie usprawiedliwiony

39. Ze wszystkich takich grzechów przez was popełnionych,
Z których być nie mogliście usprawiedliwieni
Przez Zakon Mojżeszowy – tego nic nie zmieni!

40. Baczcie więc, by się na was słowa nie sprawdziły,
Które dawno rzeczone przez proroków były:

41. „O wy, niecni szydercy, dobrze się przyjrzyjcie,
Podziwiajcie, a potem wszyscy przepadnijcie!
Albowiem dokonuję dzieła szczególnego,
Które się za dni życia wypełnia waszego –
Dzieła, w które uwierzyć nie będziecie chcieli,
Gdybyście mówiącego o nim usłyszeli”.

42. A kiedy z synagogi obaj wychodzili,
Proszono ich, by w sabat następny przybyli
I opowiedzieli im znów o tym samym.

43. A gdy lud z synagogi wychodził zebrany,
Żydów i prozelitów pobożnych niemało
Do nich w drodze powrotnej się poprzyłączało,
Więc Paweł i Barnaba z nimi rozmawiali,
Zachęcając ich, aby w łasce Bożej trwali.