Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY

1. A w Ikonium podobnie, gdy przybyli z drogi,
Tak samo do żydowskiej weszli synagogi,
Gdzie z taką do zebranych przemawiali siłą,
Że i Żydów i pogan mnóstwo uwierzyło.

2. Lecz Żydzi niewierzący pogan podburzyli
I serca ich przeciwko braciom rozjątrzyli.

3. Mimo to na czas dłuższy tamże pozostali,
Nauczając odważnie, bo w Panu ufali,
Który słowo swej łaski potwierdzał licznymi
Znakami i cudami dokonywanymi
Przez ich ręce, co wielce wpływ ich powiększało.

4. A miasto w swej opinii się porozdzielało:
Jedni z jego mieszkańców byli za Żydami,
Drudzy zaś obstawali za apostołami.

5. Kiedy jednak poganie wespół z miejscowymi
Żydami i niecnymi ich przełożonymi,
Zamierzali ich zelżyć i ukamienować;

6. Dowiedziawszy się o tym, by życie zachować,
Do miast Listry i Derbe uszli w Likaonii

7. Oraz w ich okolice. I tam zawsze pomni,
Że takie polecenie od Pana dostali,
Ewangelię ludowi wszędzie ogłaszali.