Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY

1. A pewni ludzie, którzy z Judei przybyli,
Taki pogląd w Antiochii wśród braci szerzyli –
Tych, którzy pochodzenia byli pogańskiego:
„Jeśli według zwyczaju praktykowanego,
Danego przez Mojżesza, ciał nie obrzeżecie,
Zbawieni, nad wątpliwość wszelką, nie będziecie!”

2. A gdy ich tak bezwzględnie wyrażane zdanie
Wywołało niemałe w zborze zamieszanie
I spór pomiędzy tymi, co do nich przybyli
A Pawłem i Barnabą, wnet postanowili,
Że Paweł i Barnaba wraz z kilku innymi
Udadzą się niezwłocznie do Jerozolimy,
Po radę apostołów i starszych w tym sporze;

3. Ruszyli zatem w drogę, wyprawieni w zborze.
A gdy szli przez Fenicję i Samarię całą,
Radość wszystkim wierzącym sprawiali niemałą
Swym opowiadaniem o pogan nawróceniu.

4. Aż na koniec przybyli do Jeruzalemu,
Gdzie też przez zbór przyjęci zostali miejscowy,
Przez grono apostołów i starszych zborowych.
I opowiedzieli im o swojej podróży,

5. Co Bóg przez nich uczynił. Lecz potem niektórzy
Powstali spośród braci, co się nawrócili
Z sekty faryzeuszy i tak oświadczyli:
„Trzeba ich zobowiązać, by się obrzezali
I prawo Mojżeszowe ściśle przestrzegali”.