Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

1. Przemierzali więc obaj dalej Macedonię;
Przeszli przez Amfipolis, potem Apolonię,
Aż się w Tesalonice w końcu zatrzymali,
Gdzie Żydzi synagogę swoją posiadali.

2. Wszedł tedy do nich Paweł, jak zazwyczaj czynił,
I tam przez trzy sabaty rozprawiał wciąż z nimi.

3. Wyjaśniał na podstawie Pisma i nauczał,
Że Chrystus najpierw cierpieć i zmartwychwstać musiał:
„Jezus” – rzekł im – „którego głoszę między wami,
Jest właśnie tym Chrystusem, tak oczekiwanym”.

4. Niektórzy z nich, co szczerym sercem uwierzyli,
Do Pawła i Sylasa wnet się przyłączyli.
Wielu też do nich Greków nabożnych przystało
I niewiast znamienitych i zacnych niemało.

5. Lecz z tłumu sobie Żydzi zawistni dobrali
Przeróżne szumowiny i wnet wywołali
Ogromne zbiegowisko, miasto podburzyli,
I wtedy dom Jazona naszli, bo liczyli,
Że znajdą ich i stawią przed ludem wzburzonym.

6. Gdy tam żaden nie został przez nich znaleziony,
Jazona i niektórych braci zaciągnęli
Przed miasta przełożonych, gdzie skarżąc krzyczeli:
„Oto ci, którzy w zamęt cały świat wprawiają,

7. Tu też przyszli – oparcie u Jazona mają,
Który się mimo tego ich gościć odważa.
Wszyscy ci wbrew rozkazom działają cesarza –
Że jest inny król, Jezus, przecież rozgłaszali”.

8. Tym lud i przełożonych miasta rozgniewali,

9. Którzy tego słuchali, lecz ich wypuścili,
Kiedy Jazon i inni za nich poręczyli.