Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY

10. Tej nocy ich wysłali bracia do Berei,
Bo o pracy na miejscu nie mieli nadziei.
A gdy Paweł i Sylas do miasta przybyli,
Do Żydów synagogi jak zwykle wstąpili.

11. Ci nad Tesaloniczan wyżsi szlachetnością,
Przyjęli słowo Boże z całą gorliwością.
Każdodziennie też Pisma uważnie badali,
Czy istotnie się rzeczy tak mają sprawdzali.

12. Te tak błogosławione warunki sprawiły,
Że spośród nich osoby liczne uwierzyły.
Ponadto pozyskanych dla wiary zostało
Wybitnych greckich niewiast i mężczyzn niemało.

13. Gdy się z Tesaloniki Żydzi dowiedzieli
(Ci, którzy głoszonego słowa nie pojęli),
Że Paweł i w Berei głosi Boże słowo,
Przyszli tam i jątrzenie podjęli na nowo,
Podburzając tłumy i rozruchy wzniecając.

14. Więc bracia na wypadki dalsze nie czekając,
Natychmiast Pawła w drogę ku morzu wysłali,
Sylas i Tymoteusz zaś tam pozostali.

15. Ci, którzy wyruszyli z Pawłem apostołem,
Aż do samych z nim Aten wędrowali społem.
Tam wziąwszy polecenie, by wnet doń przybyli
Sylas i Tymoteusz, bez zwłoki wrócili.