Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ DRUGI

42. Wszyscy więc w apostolskiej nauce wciąż trwali
I w łączności braterskiej, chleb wspólnie łamali,
I trwali w modlitwach, a bojaźń niemała,

43. Serca świadków spraw dziwnych wówczas ogarniała.
Apostołowie bowiem, którzy wśród nich byli,
Wiele znaków i cudów znamiennych czynili.

44. Wszyscy zaś, którzy świętą wiarą zapłonęli,
Żyli razem i wszystkie rzeczy wspólne mieli.

45. Posiadłości i mienie swoje sprzedawali
I stosownie do potrzeb wszystkim rozdzielali.

46. I pod tym względem wszyscy jednomyślni byli,
Że do Bożej świątyni codziennie chodzili.
Chleb (w dzień pierwszy tygodnia) po domach łamali –
Z radością serc w prostocie pokarm spożywali.

47. Wielbili Boga, bowiem byli Mu oddani,
Przez wszystkich ludzi w mieście byli miłowani.
A Pan pomnażał liczbę takich dnia każdego,
Co zbawieni być mieli dzięki łasce Jego.