Dzieje Apostolskie – spisane przez ewangelistę Łukasza, obejmujące okres od zmartwychwstania Jezusa Chrystusa do uwięzienia apostoła Pawła i odesłania go do Rzymu, tak jak je w formę wiersza „ubrał” brat Tadeusz Wiśniewski. Wybór ilustracji do poszczególnych części – s. Krystyna Miksa.

ROZDZIAŁ ÓSMY

9. W tym mieście, mąż imieniem Szymon się znajdował,
Który się czarną magią od dawna zajmował.
Ten ciągle lud Samarii w zachwyt wielki wprawiał,

10. I mu dla większej sławy, ustawicznie wmawiał,
Że jest kimś nadzwyczajnym, stąd duzi i mali
Wielce go poważając, z przejęciem mawiali:
„Człowiek ten, to moc Boża, która zwie się wielka”.

11. Przyczyna tego stanu w tym leżała wszelka,
Iż się z nim liczono od czasu dość długiego,
Że mamił ich sztuczkami czarnoksięstwa swego.

12. Przeważnie dobrej woli ludźmi jednak byli,
Albowiem, gdy Filipa słowom uwierzyli,
O Królestwa Bożego przyszłym wprowadzeniu,
A także o Jezusa Chrystusa Imieniu,
Mężczyźni i niewiasty ochrzcić się dawali.

13. Gdy wielu uwierzyło i chrzest przyjmowali,
Nawet Szymon uwierzył i został ochrzczony.
Ten trzymał się Filipa, wciąż wielce zdumiony
I mocą nadzwyczajną zafascynowany,
Różnych znaków i cudów tam dokonywanych.