Omawiając nasz temat, w poprzednich odcinkach niniejszej serii zakończyliśmy rozważanie niższych pierwszorzędnych samolubnych cech Boskiego charakteru, a obecnie rozpoczynamy analizę niższych pierwszorzędnych społecznych cech Jego świętego charakteru.

Ale zanim to uczynimy, to odrobina przypomnienia:

Pierwszorzędne cechy charakteru to te, które powstają w wyniku bezpośredniego działania różnych organów uczuciowych (odpowiednich obszarów w mózgu, odpowiedzialnych za działanie danej cechy charakteru). Cechy pierwszorzędne dzielą się na dwa rodzaje – wyższe i niższe. Przy czym różnica między nimi nie polega na tym, że jedne są lepsze, a drugie gorsze. Różnica polega na tym, że cechy wyższe pierwszorzędne [wiara, nadzieja, samokontrola, cierpliwość, pobożność, miłość braterska i miłość bezinteresowna] nie potrzebują być kontrolowane, ani ich działalność ograniczana – przeciwnie, to one mają być tymi cechami, które kontrolują działanie wszystkich innych cech charakteru, i ich nie może być zbyt dużo.

Natomiast cechy niższe pierwszorzędne wymagają stosownej kontroli przez wyższe pierwszorzędne cechy charakteru, żeby nie miały pełnej swobody, nie przejęły kontroli nad naszym zachowaniem, ponieważ nadużyte, wypaczone, stałyby się niewłaściwie, stałyby się wadami – na przykład: gdy pozwolimy ostrożności, by zaczęła przejmować kontrolę nad naszym zachowaniem, by zaczęła nim kierować, to w rezultacie może ona prowadzić nas do różnego rodzaju lęków, tchórzostwa, wyolbrzymiania niebezpieczeństw, ociągania się, nieśmiałości, przerażenia, niezdecydowania, etc. Podobnie – gdy pozwolimy żywotności (umiłowaniu życia), by nami kierowało, by kontrolowało nasze zachowanie, to może to nas doprowadzić do chęci zachowania życia za wszelką cenę, do chorobliwego strachu przed śmiercią, który jest niewłaściwy – szczególnie wtedy, jeśli wcześniej dana osoba poświęciła się Bogu na śmierć – a tak czynili członkowie Kościoła. I tym podobne w przypadku innych takich cech.

Przypominamy także, że to, iż niektóre z cech niższych pierwszorzędnych są określane mianem „samolubnych”, to nie znaczy, że są to grzeszne cechy charakteru – lecz że dotyczą samego posiadacza danej cechy. Na przykład: Bóg nie potrzebuje okazywać niższej samolubnej pierwszorzędnej cechy jaką jest ostrożność w stosunku do samego siebie – Jemu nic nie jest w stanie zaszkodzić, ale okazuje tą samolubną cechę w stosunku do tego, co jest JEGO – okazuje ją, ponieważ krzywda mogłaby być wyrządzona JEGO planowi, JEGO ludowi i JEGO dziełom, gdyby nie używał wobec nich tej cechy.

Obecnie będziemy przechodzili do omawiania cech niższych pierwszorzędnych społecznych. Różnica między nimi a cechami niższymi pierwszorzędnymi samolubnymi jest następująca: podczas gdy cechy niższe pierwszorzędne samolubne są skierowane na samego ich posiadacza [oraz tego, co jest jego – np. w przypadku Boga – Plan Boga, Lud Boga, Dzieła Boga, itd.] jako swój cel, to cechy niższe pierwszorzędne społeczne bardziej wyraźnie kierują się ku innym.

Tak więc takie cechy niższe pierwszorzędne samolubne jak samoocena, aprobatywność, pokojowość, ostrożność, itp. pod pewnymi względami kierują się na siebie jako swój cel, podczas gdy takie cechy niższe pierwszorzędne społeczne jak małżeńskość (miłość małżeńska), przyjacielskość (przywiązanie), miłość rodzicielska, itp. skupiają się w sposób szczególny na innych jako swym celu.

Są pewne aspekty (zakresy) cech społecznych, których Bóg nie posiada, np. miłości do płci przeciwnej, miłości do rodziców, braci czy sióstr. Ponieważ Bóg nie posiada płci, nie ma w Nim też miłości cielesnej. Skoro nie posiada rodziców, braci ani sióstr, to oczywiście nie ma odpowiadających im zalet – miłości do rodziców, braci czy sióstr.

Tak więc istnieją pewne uczucia posiadane przez istoty ludzkie, których nie posiada Bóg. Z powodu różnic między naturami, charakter Boga pod pewnymi względami różni się od charakteru człowieka. Z wyjątkiem jednak zamiłowania do pożywienia i napojów, których fizyczna budowa człowieka będzie zawsze wymagać, różnice te najprawdopodobniej ustaną po osiągnięciu przez człowieka pełnej doskonałości i krystalizacji charakteru [to jest uczynieniu go niezmiennym].

Ten wniosek wypływa m.in. ze słów Pana Jezusa, które świadczą najprawdopodobniej także o tym, że wówczas zaniknie w rodzaju ludzkim płeć (ewangelia Łukasza rozdział 20 wersety 35-37: „(34) Wtedy Jezus im powiedział: Ludzie tego wieku żenią się i wychodzą za mąż, (35) lecz ci, którzy zostali uznani za godnych dostąpienia przyszłego wieku oraz zmartwychwstania, nie będą się ani żenić, ani wychodzić za mąż. (36) Będą oni równi aniołom [niektóre przekłady mówią: podobni aniołom], nie będą już umierali, a jako zmartwychwstali będą synami Boga”) – gdyż aniołowie nie mają płci; a ludzkie więzy rodzinne zostaną wchłonięte przez rodzinne więzy Chrystusa i Kościoła jako rodziców udoskonalonego rodzaju ludzkiego, którego wszyscy członkowie będą wówczas braćmi.

Ciąg dalszy nastąpi. Listę cech niższych pierwszorzędnych społecznych, które będziemy omawiali w kolejnych odcinkach, można znaleźć TUTAJ.