Osoba posiadająca pełną, doskonałą, cechę ojcostwa musi szczególnie wypełniać siedem rzeczy/czynić siedem działań. Po ich rozważeniu bez trudu uznamy je jako działania prawdziwego ojca, które Bóg w najwyższym stopniu podejmuje wobec klasy Chrystusa – Jezusa i Kościoła, Maluczkiego Stadka.

Prawdziwy ziemski ojciec:

1. spładza swe dzieci,
2. miłuje swe dzieci,
3. towarzyszy swym dzieciom,
4. zabiega o dobro swych dzieci,
5. kształci swe dzieci,
6. przygotowuje dziedzictwo swym dzieciom, oraz
7. przekazuje dziedzictwo swym dzieciom.

Bóg czyni te wszystkie rzeczy w doskonały i najwyższy sposób, realizując przez to prawdziwe ojcostwo.

Przede wszystkim Bóg spładza Swe dzieci. Bez spłodzenia dzieci nie można być prawdziwym ojcem, ponieważ akt spłodzenia (zapoczątkowania życia) jest podstawą ojcostwa. I chociaż Pismo Święte wyraźnie uczy, że Bóg spłodził Jezusa i Jego naśladowców, to jest to zaciemnione przez polskie tłumaczenia Biblii, które tłumaczą „spłodzenie” jako „zrodzenie” lub „narodzenie/urodzenie”:

• ewangelia Jana rozdział 1 wersety 14 i 18: „(14) A to Słowo ciałem się stało, i mieszkało między nami, i widzieliśmy chwałę jego, chwałę jako jednorodzonego od Ojca, pełne łaski i prawdy. (…) (18) Boga nikt nigdy nie widział: on jednorodzony syn, który jest w łonie ojcowskim, ten nam opowiedział”;
• ewangelia Jana rozdział 3 wersety 16 i 18: „(16) Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny. (…) (18) Kto wierzy weń, nie będzie osądzony; ale kto nie wierzy, już jest osądzony, iż nie uwierzył w imię jednorodzonego Syna Bożego”;
• 1 Jana rozdział 5 wersety 1 i 18: „(1) Każdy, kto wierzy, iż Jezus jest Chrystusem, został zrodzony z Boga, a każdy, kto kocha Tego, który zrodził, kocha też tego, który został przez Niego zrodzony. (…) (18) Wiemy, że nikt, kto został zrodzony z Boga, nie grzeszy, lecz (Bóg) strzeże zrodzonego z Boga i zły go nie dotyka”.

Kwestię „ponownego narodzenia” w szczegółach omówimy sobie najprawdopodobniej w oddzielnej serii w przyszłości, ale żeby zaznaczyć istotę sprawy zacytujemy słowa Jezusa, który wyjaśnia w ewangelii Jana rozdziale 3 wersetach 6 i 8: werset 6: „To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, JEST DUCHEM” – istotą duchową, nie cielesną – więc „narodzenie z ducha” oznacza zmianę natury na duchową. Werset 8: „Wiatr wieje tam, gdzie chce, i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, który narodził się z Ducha” – bo każdy „ponownie narodzony/narodzony z ducha” jest niewidzialną istotą duchową, co do której zakończył się proces jej rozwoju.

Natomiast słowo γεννάω – „gennao”, które w tamtych powyższych wersetach zostało przetłumaczone jako „zrodził/urodził” jest o tyle specyficznym słowem, że w odniesieniu do MATKI rzeczywiście oznacza, że ona urodziła to dziecko, ale w stosunku do OJCA, nie oznacza, że on urodził to dziecko – lecz że je SPŁODZIŁ, zapoczątkował jego istnienie. A rozważaliśmy już wcześniej, że Bóg ma symboliczną małżonkę – Przymierza, i zauważyliśmy że jest On Ojcem, a nie Matką członków Maluczkiego Stadka. Co za tym idzie – to słowo w stosunku do Niego powinno zostać przetłumaczone jako „spłodził” – i dlatego np. werset 1 Jana rozdział 5 werset 1 powinien brzmieć raczej następująco:

• 1 Jana rozdział 5 wersety 1: „(1) Każdy, kto wierzy, iż Jezus jest Chrystusem, został spłodzony przez Boga, a każdy, kto kocha Tego, który spłodził, kocha też tego, który został przez Niego spłodzony”.

A od spłodzenia z ducha członków Maluczkiego Stadka – zapoczątkowania duchowego życia w członkach Kościoła, do ich narodzenia z ducha – do stania się przez nich niewidzialnymi istotami duchowymi po ich zmartwychwstaniu, jeszcze była daleka droga. To, co członkowie Maluczkiego Stadka otrzymywali przy zapoczątkowaniu swego życia duchowego – przy swoim „spłodzeniu z ducha”, to był tylko „zadatek ducha” a nie stanie się (całą) istotą duchową – narodzenie z ducha:

• 2 Koryntian rozdział 1 werset 22: „On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych”;
• 2 Koryntian rozdział 5 werset 5: „A tym, który nas do tego właśnie przysposobił, jest Bóg, który dał nam zadatek Ducha”.