W poprzednich odcinkach wskazaliśmy, że słowo „przymierze” jest używane w Piśmie Świętym w trzech znaczeniach: że Boskie przymierza oznaczają:

1. obietnice;
2. zarządzenia/instytucje/itp. oraz;
3. sług, stosujących te obietnice oraz odpowiednie nauki, instytucje, zarządzenia itp. wobec osób pozostających w stanie przymierza.

To właśnie w tym trzecim znaczeniu słowa przymierze (które obejmuje dwa pozostałe jego znaczenia) Bóg przedstawia przymierze jako kobietę będącą Jego żoną. Jest to zupełnie oczywiste z faktu, że w czasie gdy Przymierze Sary pozostawało niepłodne (w czasie Wieku Patriarchów i Żydowskiego), w Izajasza rozdziale 54 mówi się o nim jako o pełnym smutku, płaczu, jako o opuszczonym, zdruzgotanym, porzuconym, itp. Wszystkie te wyrażenia opisujące utrapienia charakteryzują to przymierze w trzecim znaczeniu tego słowa, ponieważ prorocy będący częścią tego przymierza w tym znaczeniu przechodzili właśnie takie doświadczenia, gdy „nam tym usługiwali, co wam teraz zwiastowano przez tych, którzy wam kazali ewangelię przez Ducha Świętego z nieba zesłanego” (1 Piotra rozdział 1 werset 12). Jednak za ich dni przymierze pozostawało bezpłodne i zaczęło rodzić Nasienie Obietnicy dopiero przy Jordanie w naszym Panu i w dniu Zielonych Świąt w pierwszych przedstawicielach Kościoła, i przez cały Wiek Ewangelii rodziło Nasienie, które pod jego koniec miało zostać uwielbione wraz ze swymi ostatnimi członkami.

W relacji do Przymierza Zakonu, a szczególnie w relacji do Przymierza Abrahama, zwłaszcza w jego zarysach Sary, Bóg używa społecznej niższej pierwszorzędnej cechy małżeńskości. To znaczy, że tak jak prawdziwy mąż czuje i postępuje wobec swej żony, tak Bóg odczuwał i postępował wobec tego wielkiego przymierza.

W relacjach do tych dwóch przymierzy Bóg pokazany jest w Abrahamie, a te dwa przymierza są pokazane w Sarze i Hagar (Galacjan rozdział 4 wersety 21-31: „(21) Powiedzcie mi, wy, którzy chcecie być pod Prawem, czy nie dociera do was to, co Prawo mówi? (22) Napisane jest przecież, że Abraham miał dwóch synów, jednego z niewolnicy, a drugiego z kobiety wolnej. (23) Ten z niewolnicy narodził się tylko dzięki zabiegom ciała, ten z wolnej — na mocy obietnicy. (24) Ma to znaczenie przenośne. Te kobiety są jak dwa przymierza: jedno z góry Synaj, rodzące w niewolę — jest nim Hagar. (25) Hagar jest obrazem góry Synaj w Arabii i odpowiada teraźniejszej Jerozolimie, która wraz ze swoimi dziećmi wciąż spełnia powinności niewolnicy. (26) Natomiast górna Jerozolima jest wolna — i ona jest naszą matką. (27) Jest bowiem napisane: Wiwatuj, niepłodna, która nie rodzisz! Zawołaj radośnie, nie znająca bólów! Gdyż więcej dzieci ma samotna niż ta, która ma męża. (28) Wy zaś, bracia, po Izaaku, jesteście dziećmi obietnicy. (29) Kiedyś ten, który narodził się tylko dzięki zabiegom ciała, prześladował tego, który narodził się za sprawą działania Ducha. Teraz mamy do czynienia z czymś podobnym. (30) Lecz co czytamy w Piśmie? Wypędź niewolnicę oraz jej syna, bo na pewno nie będzie dziedziczył syn niewolnicy razem z synem wolnej. (31) A zatem, bracia, nie jesteśmy dziećmi niewolnicy, lecz kobiety wolnej!”).

Tak jak Abraham dzięki sugestii Sary tymczasowo przyjął Hagar, a następnie z powodu sugestii Sary oddalił ją, tak Bóg dzięki sugestii sług obietnic Abrahama przyjął Przymierze Zakonu w trzecim znaczeniu tego słowa jako Swą tymczasową żonę, którą z powodu ich sugestii oddalił. W obydwóch przypadkach oddalenie to stało się faktem dopiero wówczas, gdy każda z matek i każdy z synów wykazali złą postawę wobec prawdziwego Nasienia obietnicy. Niemniej jednak Bóg wypełniał rolę męża wobec Przymierza Zakonu w trzecim znaczeniu tego słowa, co czynił przez cały Wiek Żydowski aż do czasu, gdy przy jego końcu słudzy tego przymierza – kapłani, Lewici, nauczeni w Piśmie, faryzeusze itp. – dowiedli swej całkowitej niegodności, w wyniku czego Pan odrzucił od Swej łaski ich samych, obietnice Zakonu oraz jego nauki, zarządzenia, instytucje itp. wraz ze wszystkimi, którzy znajdowali się pod nimi.

Jednak mężowska cecha Boga bardziej występuje w relacjach z poślubioną żoną, antytypiczną Sarą, a nie z opuszczoną – odrzuconą – nałożnicą, antytypiczną Hagar (Izajasza rozdział 54 werset 1). Bóg występuje bowiem jako prawdziwy mąż wobec antytypicznej Sary – potwierdzonych przysięgą obietnic dla klasy Chrystusa, z ich rozwiniętymi w Biblii naukami, instytucjami, zarządzeniami itp. oraz Jego sługami stosującymi je wszystkie wobec Jego wiernych dzieci. Te obietnice, nauki, instytucje, zarządzenia itp. oraz słudzy należą do najwyższej rangi i wzbudzają ocenę i sympatię Boga. On obficie udziela im ich jako Swej żonie.