Tak jak Jahwe jest najlepszym z mężów, tak podobnie jest On najlepszym z ojców – posiada w Swym charakterze niższą pierwszorzędną społeczną cechę miłości rodzicielskiej – w Jego przypadku: ojcostwa, która to cecha wynika z działania zamiłowania do dzieci, i, na pewnym niższym poziomie, także zwierząt, albo ogólnie mówiąc – niższych istot (opiekuńczość, utrzymywanie, odpowiednie usposobienie w stosunku do nich, odpowiednie traktowanie ich, itp.)

W chwili obecnej Bóg jest Ojcem zastępów anielskich:

• Ijoba rozdział 1 werset 6: „Zdarzyło się któregoś dnia, że synowie Boży przybyli, aby się stawić przed PANEM. Przybył także szatan i stanął pośród nich”;
• Ijoba rozdział 2 werset 1: „Potem znów nastał dzień, w którym synowie Boży przyszli, by stawić się przed PANEM. Szatan był wśród nich. On również przyszedł, by się przed Nim stawić”;
• Ijoba rozdział 38 werset 7: „(4) Gdzie byłeś, kiedy zakładałem fundamenty ziemi? Powiedz, jeśli masz tę wiedzę. (…) (7) Gdy gwiazdy poranne razem śpiewały i radowali się wszyscy synowie Boży?”,

Maluczkiego Stadka:

• Rzymian rozdział 8 wersety 14-16: „(14) Ci, których prowadzi Duch Boży, są SYNAMI Bożymi. (15) Nie przyjęliście przecież ducha niewoli, aby trwać w lęku, ale przyjęliście Ducha, który czyni was dziećmi. W Nim wołamy: Abba, Ojcze! (16) Właśnie ten Duch zaświadcza naszemu duchowi, że jesteśmy dziećmi Boga”.

oraz Wielkiej Kompanii:

• 2 Koryntian rozdział 6 werset 18: „i będę wam Ojcem, a wy będziecie moimi synami I CÓRKAMI – mówi Pan Wszechmocny”.

Po Tysiącleciu jako antytypiczny Abraham stanie się także Ojcem Starożytnych i Młodocianych Godnych oraz wiernych z klasy restytucyjnej (w jej rozmaitych podziałach):

• Rzymian rozdział 4 werset 17: „(16) Obietnica natomiast dlatego została uwarunkowana wiarą, aby udział w niej był sprawą łaski. Została także dana w taki sposób po to, aby dotyczyła całego potomstwa, czyli nie tylko tych, którzy trzymają się Prawa [Zakonu], ale i tych, którzy podążają śladami wiary Abrahama, ojca nas wszystkich, (17) zgodnie ze słowami: Ustanowiłem cię ojcem wielu narodów. Czynią to natomiast przed obliczem Tego, któremu on uwierzył — Boga, który ożywia umarłych i to, czego nie ma, powołuje do bytu”.

Tak bowiem jak w poprzednich odcinkach wspominaliśmy, iż był on mężem antytypicznej Sary (głównej części Przymierza Potwierdzonego Przysięgą, Przymierza Sary – rozwijającego Kościół) i antytypicznej Hagar (Przymierza Zakonu):

• Galacjan rodział 4 wersety 21-31: „(21) Powiedzcie mi, wy, którzy chcecie być pod Prawem [Zakonu], czy nie dociera do was to, co Prawo mówi? (22) Napisane jest przecież, że Abraham miał dwóch synów, jednego z niewolnicy, a drugiego z kobiety wolnej. (23) Ten z niewolnicy narodził się tylko dzięki zabiegom ciała, ten z wolnej — na mocy obietnicy. (24) Ma to znaczenie przenośne. Te kobiety są jak dwa przymierza: jedno z góry Synaj, rodzące w niewolę — jest nim Hagar. (25) Hagar jest obrazem góry Synaj w Arabii i odpowiada teraźniejszej Jerozolimie, która wraz ze swoimi dziećmi wciąż spełnia powinności niewolnicy. (26) Natomiast górna Jerozolima jest wolna — i ona jest naszą matką. (27) Jest bowiem napisane: Wiwatuj, niepłodna, która nie rodzisz! Zawołaj radośnie, nie znająca bólów! Gdyż więcej dzieci ma samotna niż ta, która ma męża. (28) Wy zaś, bracia, po Izaaku, jesteście dziećmi obietnicy. (29) Kiedyś ten, który narodził się tylko dzięki zabiegom ciała, prześladował tego, który narodził się za sprawą działania Ducha. Teraz mamy do czynienia z czymś podobnym. (30) Lecz co czytamy w Piśmie? Wypędź niewolnicę oraz jej syna, bo na pewno nie będzie dziedziczył syn niewolnicy razem z synem wolnej. (31) A zatem, bracia, nie jesteśmy dziećmi niewolnicy, lecz kobiety wolnej!”,

tak też później, po śmierci Sary – po zakończeniu wyboru Kościoła, Abraham miał jeszcze jedną żonę – Keturę, która przedstawia w antytypie Nowe Przymierze, którego antytypicznymi dziećmi będą niewybrani/niezbawieni w zbawieniu wyborczym – to jest klasa restytucyjna w jej rozmaitych podziałach:

• 1 Mojżeszowa rozdział 25 wersety 1-4: „(1) Abraham po raz kolejny pojął żonę. Miała na imię Ketura. (2) Urodziła mu ona Zimrana, Jokszana, Medana, Midiana, Jiszbaka i Szuacha. (3) Synami Jokszana byli Saba i Dedan. (4) Synami Midiana byli natomiast: Efa, Efer, Henoch, Abida i Eldaa — ci wszyscy byli synami Ketury”.