Pamiętajmy o tym, że grzesznik musi w duchu zawrócić z drogi, na jaką wkroczył, gdy opuszczał stan przyjaźni z Bogiem. Przywrócenie od dawna zniszczonej przyjaźni nie oznacza, że Bóg poniża się do zdegradowanego stanu umysłu i serca grzesznego człowieka, choć oznacza, że zniża się On w celu przywrócenia człowieka do stanu serca i umysłu, jaki istniał, zanim na świat wszedł grzech. Mając to na uwadze, będziemy w stanie dostrzec składniki przywróconej przyjaźni.

Ze strony Boga oznacza to, że zachowuje On te same myśli i uczucia, jakie posiadał, zanim zerwana została przyjaźń między Nim a człowiekiem. Oznacza to również, że próbuje On odrodzić rodzaj ludzki do stanu, w którym może interesować się nim tak samo jak poprzednio, przejawiać to samo zaufanie do niego jak za dawnych dni, okazywać tę samą uprzejmość co wcześniej, udzielać tych samych dobrodziejstw jak w minionych dniach oraz dotrzymywać tego samego towarzystwa, jak czynił to niegdyś. Gdyby tego nie zrobił i w ten sposób nie odrodził ludzkości do poprzedniego stanu, nie mogłaby ona wypełnić swojej roli we wzajemnych relacjach zawierających się w przyjaźni między Bogiem a nią.

Wszystkiego tego dokonuje na rzecz tych, którzy reagują na Jego zabiegi. W wyniku tego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie, Bóg i niektórzy ludzie ponownie weszli w stan wzajemnej przyjaźni. W przyjaźni tej widzimy działanie pokrewieństwa myśli, w ramach którego człowiek akceptuje Boskie myśli związane z przywróceniem przyjaźni. Umożliwia to takim ludziom nabywanie umysłowego pokrewieństwa z Bogiem i wzajemnie ze sobą. Przez odnawianie pokrewnych uczuć u tych, którzy się temu poddają, Bóg wprowadza ich w stan, w którym miłują te rzeczy, które miłuje Bóg. Co więcej, pobudzając wrażliwych na zainteresowanie się prawdą i sprawiedliwością, tworzy w nich te same zainteresowania, jakie Sam posiada. Umożliwiając im trwanie w oddaniu dla prawdy i sprawiedliwości, czyni ich także godnymi zaufania, i w ten sposób przywraca Swe zaufanie do ich uczciwości.

W takim przywracaniu przyjaźni biorą oczywiście udział tylko ci, którzy Mu ufają, co jest widoczne w przypadku Abrahama oraz tych, którzy idą jego śladami. Uprzejmość, jaką Bóg im okazuje, usuwa z nich wszelką nieuprzejmość wobec Boga i napełnia ich uprzejmością wobec Niego. Jego stała dobroć dla nich pobudza ich do czynienia Mu dobra w znaczeniu wspierania Jego sprawy. Społeczność z nimi pobudza ich do jej odwzajemnienia. W ten sposób między Bogiem a tymi, którzy na to reagują, przywracany jest każdy składnik przyjaźni.