Opis przywracania przyjaźni między Bogiem a człowiekiem pokazuje, że przyjaźń występująca pomiędzy Bogiem a człowiekiem składa się z następujących rzeczy:

1. wspólnych myśli,
2. wspólnych uczuć,
3. wspólnych interesów,
4. wspólnego zaufania,
5. wspólnej uprzejmości,
6. wspólnej użyteczności i
7. wspólnego towarzystwa.

Bóg dzieli każdą z tych rzeczy z przywróconymi do jedności z nim ludźmi. Możemy powiedzieć, że pragnie On tych rzeczy – nie w znaczeniu, że potrzebuje ich dla Swego istnienia, lecz dla przyjemności, jaką daje Mu udzielanie innym błogosławieństw zawartych w tych rzeczach. Nie powinniśmy uważać, że Bóg nie poradziłby sobie bez wchodzenia w przyjaźń z nami, że potrzebuje nas lub tego, co my możemy Mu dać. W Swej sympatii z czystej życzliwości czyni to, czego my potrzebujemy w przywróconej przyjaźni z Nim. Cieszy się z tak przywróconej przyjaźni dlatego, że błogosławi, podnosi i uszlachetnia nas ona. Jego radością jest bowiem czynienie dobra innym. Tak więc Jego przyjaźń jest najszlachetniejszą z możliwych, najbardziej wspaniałomyślnym uczuciem o największym zasięgu.

Zaprawdę błogosławieni są ci, którzy mają Boga jako swego Przyjaciela i którzy są przyjaciółmi Boga! Kim oni są? Odpowiadamy, że obecnie są to przede wszystkim ci, którzy podjęli kroki pokuty wobec Boga i wiary w naszego Pana Jezusa. Po drugie, ci którzy następnie dokonali pełnego poświęcenia siebie Panu. Ta pierwsza grupa to rzeczywiście przyjaciele, lecz nie mają oni przywileju doświadczenia najgłębszej przyjaźni z Bogiem, chyba że podejmą kolejny krok – poświęcenie. Usprawiedliwienie daje im pokój z Bogiem, lecz tylko poświęceni dostają się do Boskiego serca w najbardziej zażyłej przyjaźni, w której ich jestestwo staje się duchową jednością z Bogiem.

Tak więc chociaż cieszymy się z usprawiedliwionymi z ich miary przyjaźni z Bogiem, zachęcamy ich do wkroczenia w jeszcze głębszą i bliższą relację z Bogiem i połączenia się z Nim jeszcze silniejszymi więzami niż więzy usprawiedliwienia – więzami poświęcenia. W poświęceniu bowiem, stając się martwymi dla siebie i dla świata, a żywymi dla Boga, przyjmują Jego dobrą, doskonałą i przyjemną wolę jako swą własną, co pozwala im wnikać w najbardziej intymne myśli, uczucia, interesy, zaufanie, uprzejmość, dobroczynność i społeczność z Bogiem w taki sposób, w jaki przeżycie, zrozumienie i ocenienie tego nie jest możliwe dla tych, którzy nie przekroczyli etapu usprawiedliwienia. Takie jest jednoznaczne świadectwo poświęconych wiernych.