W poprzednim odcinku zwróciliśmy m.in. uwagę, że u Boga patriotyzm lokalny wyraża się jako Jego królewskość, obecnie więc powiemy sobie czym ona jest i omówimy cechy dobrego króla/władcy.

Królewskość jest cechą społeczną [niższą pierwszorzędną społeczną cechą charakteru – jego łaską (jeśli jej przejawianie wynika z pobudek miłości bezinteresownej) lub zaletą (jeśli jej przejawianie wynika z pobudek miłości obowiązkowej – sprawiedliwości)]. To prawda, że nie posiadają jej obecnie wszystkie istoty społeczne, gdyż jest ona ograniczona zaledwie do niewielkiej grupy istot ludzkich – królewskich władców. Jednak jej składniki powinny częściowo występować u wszystkich tych, którzy jako istoty społeczne pod takim czy innym względem stoją ponad innymi. Tak więc pewne zarysy tej cechy charakteru powinny występować u mężów jako głów swych żon, u rodziców jako opiekunów swych dzieci, u nauczycieli kierujących swymi uczniami, u pracodawców w odniesieniu do pracowników, u polityków zarządzających podwładnymi i obywatelami, u oficerów dowodzących żołnierzami, marynarzami, itd. itp.

Przez królewskość rozumiemy taką cechę serca i umysłu, dzięki której myślimy, czujemy, mówimy i postępujemy jak królewski władca w celu odpowiedniego rządzenia swym ludem.

Nie u każdego można dostrzec królewski charakter czy postawę. Niewiele wiedząca i nierozsądna osoba z pewnością nie mogłaby wydawać się nam królewską, podobnie ktoś impulsywny, posiadający słabą wolę. Podobnie nie uznalibyśmy, że ktoś nietaktowny i służalczy może być królewski w swym sercu czy postawie. Na miano królewskości nie zasługują także ludzie samolubni i pozbawieni patriotyzmu. Czy świat nie uważa, że ludzie niepraktyczni i niewierni nie mogą być królami? Dlaczego? Ponieważ cechy te są bezpośrednim zaprzeczeniem tego, co według nas powinien posiadać król.

Jako wódz i władca swego ludu, król musi być dostatecznie inteligentny i mądry, by tworzyć odpowiednie prawa i metody wprowadzania ich w życie w celu prowadzenia, rządzenia i świadczenia dobra. Musi być stały i stanowczy, by udzielić tym prawom i metodom niezbędnego wsparcia w celu uczynienia ich skutecznymi. Musi być taktowny, by zdobyć dla siebie swych poddanych, i dostatecznie dostojny, by zdobyć szacunek gwarantujący ich posłuszeństwo. Musi być na tyle niesamolubny, by interesy wspólnoty stawiać ponad własnymi w celu zapewnienia dobra swego kraju. Musi być takim patriotą, by brać pod uwagę tylko interes narodu. Musi być na tyle praktyczny, by z dobrymi efektami wprowadzać w czyn prawa i metody, oraz na tyle wierny, by uczynić siebie ucieleśnieniem sumienności w wypełnianiu obowiązków swego urzędu. Taki król zaiste jest królewski.

Dawid w Izraelu i Alfred w Anglii należą do najbardziej wybitnych przykładów takich królów wśród ludzkich władców. O każdym z nich słusznie można powiedzieć, że byli królami w każdym calu.