Charakter Boga oraz fakt, że większość niezbawionych ludzi umiera z charakterami reformowalnymi w warunkach łatwiejszych niż obecne, dowodzi, że w życiu przyszłym, w dogodniejszych okolicznościach Tysiąclecia, tym, których charaktery będą mogły być zreformowane, będzie dana taka szansa.

Doświadczenie i Pismo Święte uczą, że w obecnych złych warunkach zdolni do rozwinięcia charakterów nadających się do życia wiecznego są tylko ci, którzy potrafią ufać Bogu nawet wtedy, gdy nie mogą Go zrozumieć:

• Hebrajczyków rozdział 11 werset 6: „Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu. Ten, kto zbliża się do Boga, musi wierzyć, że On jest i że nagradza tych, którzy Go szukają”;
• Galacjan rozdział 3 werset 9: „Tak więc ci, którzy idą drogą wiary, dostępują błogosławieństwa wraz z wierzącym Abrahamem”.

Doświadczenie i Pismo Święte uczą, że klasa niewiary, niezdolna do wykazania takiej wiary, nie może w obecnych złych warunkach rozwinąć charakteru odpowiedniego do wiecznego życia, ponieważ szatan ją zaślepia i zwodzi przez ignorancję i słabości (2 Koryntian rozdział 4 werset 4: „gdyż bóg tego świata zaślepił ich pozbawione wiary umysły, aby nie zobaczyli blasku Ewangelii o chwale Chrystusa, który jest obrazem Boga”); dlatego Bóg pozostawia ją w stanie niewiary, by później, w łatwiejszych warunkach, okazać miłosierdzie, przez które będzie mogła się zreformować (Rzymian rozdział 11 wersety 30-32: „(30) Jak bowiem wy kiedyś nie wierzyliście Bogu, ale teraz dostąpiliście miłosierdzia z powodu ich niewiary; (31) Tak i oni teraz stali się nieposłuszni, aby z powodu miłosierdzia wam [okazanego] i oni miłosierdzia dostąpili. (32) Bóg bowiem zamknął ich wszystkich w niewierze, aby się nad wszystkimi zmiłować”).

Widzimy zatem, że niektórzy opuszczają to życie z charakterami, które będą mogły być naprawione, jeśli otrzymają taką możliwość w dogodniejszych warunkach reformy, a takimi – jak zapewnia nas Biblia – będą warunki Tysiąclecia. Śmierć, tak jak i naturalny sen, nie decyduje ani o dobrym, ani o złym charakterze. W śmierci nie ma zatem nic, co mogłoby powstrzymać pragnienie Wszechmocnego, by udzielić ludziom pomocy w naprawianiu się, a jedyną rzeczą, jaka może powstrzymać Go od tego, jest niechęć świadomie złych do naprawiania siebie.

Biblia pokazuje nam, że radością dla Boga jest używanie Jego mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości (głównych cech Jego charakteru) do pomagania ludziom w reformowaniu się (Apokalipsa rozdział 15 wersety 3 i 4: „(3) Śpiewali oni pieśń Mojżesza, sługi Boga, i pieśń Baranka: ‘Wielkie i godne podziwu są Twoje dzieła, Panie, Boże Wszechmocny. Twoje drogi są sprawiedliwe i niezawodne, Królu narodów! (4) Któż się nie zlęknie, Panie, i nie będzie chwalił Twojego imienia? Tylko Ty Jeden jesteś święty! Przyjdą wszystkie narody i oddadzą Ci pokłon, ponieważ ujawniły się Twoje wyroki’”).

Cechy te skłoniły Go do posłania Swego Syna na Okup za wszystkich. Oddanie Swego Syna na śmierć za wszystkich było największą ofiarą, jakiej mógł dokonać, by zbawić człowieka. A jeśli Jego wszechpotężna mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość przejawiły się w oddaniu Syna na śmierć, w celu błogosławienia całej ludzkości, w daniu możliwości wyleczenia z przekleństwa i zdobycia wiecznego życia, to czy Jego mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość nie uczyni rzeczy o wiele łatwiejszych, takich jak stworzenie warunków sprzyjających reformowaniu się ludzkości, nawet najsłabszych z rasy ludzkiej, dla których uczynił rzecz najtrudniejszą: dał Swego Syna na śmierć za nich (Rzymian rozdział 8 werset 32: „On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby także wraz z Nim wszystkiego nam nie darować?”)?

Zaprawdę Jego święty charakter, który okazał się dostatecznie silny, by uczynić rzecz najtrudniejszą, z pewnością uczyni rzeczy łatwiejsze, tzn. da szansę uleczenia się klasie niewiary w warunkach, w których mogłaby się zreformować, ponieważ nie może zreformować się teraz. Oznacza to, że tym, którym Bóg nie zapewnił pomocy w reformowaniu się w tym życiu, udzieli jej później.