Kolejnym takim fragmentem wskazującym, że dla nie zbawionych zmarłych rzeczywiście jest nadzieja – że ci nie wybrani zmarli, którzy w tym życiu nie mieli możliwości uzyskania zbawienia przez wybór, będą ją mieli podczas tysiącletniego panowania Chrystusa, jest 1 Koryntian rozdział 15 wersety 21-26.

Najpierw przytoczymy go w całości:

„(21) Bo ponieważ przez człowieka śmierć, przez człowieka też powstanie umarłych. (22) Albowiem jako w Adamie wszyscy umierają, tak i w Chrystusie wszyscy ożywieni będą. (23) Ale każdy w swoim rzędzie, Chrystus jako pierwiastek, a potem ci, co są Chrystusowi w przyjście jego. (24) A potem będzie koniec, gdy odda królestwo Bogu i Ojcu, gdy zniszczy wszelkie przełożeństwo i wszelką zwierzchność, i moc. (25) Bo on musi królować, póki by nie położył wszystkich nieprzyjaciół pod nogi jego. (26) A ostatni nieprzyjaciel, który będzie zniszczony, jest śmierć”

a potem z komentarzami:

„(21) Bo ponieważ przez człowieka [Adama] śmierć [proces śmierci oraz stan śmierci], przez człowieka też [Chrystusa] powstanie umarłych [obudzenie ze stanu śmierci i powstanie z procesu umierania – odwrócenie tego, co sprowadził na nas Adam].

(22) Albowiem jako w Adamie wszyscy umierają [objęci klątwą śmierci Adamowej], tak w Chrystusie wszyscy ożywieni będą [wyprowadzeni ze śmierci – klątwy, do doskonałości – życia].

(23) Ale każdy w swoim rzędzie [będzie ożywiony – udoskonalony], Chrystus jako pierwiastek [będzie ożywiony – udoskonalony; co ważne, tym Chrystusem nie może być sam Jezus, ponieważ On zmartwychwstał 25 lat wcześniej niż św. Paweł napisał te słowa, podczas gdy on mówi o przyszłym zmartwychwstaniu. W związku z tym chodzi tutaj oczywiście o Kościół, który wraz z Jezusem jest także nazwany Chrystusem – czyli „pomazanym”:

• 1 Koryntian rozdział 12 wersety 12 i 13: „(12) Albowiem jak jedno jest ciało, a członków ma wiele, i wszystkie członki ciała, chociaż jest ich wiele, są przecież jednym ciałem, tak i Chrystus. (13) Gdyż w jednym Duchu wszyscy ochrzczeni byliśmy w jedno ciało, czy to Żydzi, czy Grecy, niewolnicy czy wolni: i wszyscy jednym Duchem zostaliśmy przepojeni”;
• Galacjan rozdział 3 wersety 16 i 29: „(16) Odnosząc to do Abrahama, trzeba zauważyć, że otrzymał on obietnice dla siebie i swego potomka. Słowo potomstwo bowiem, użyte w obietnicy, występuje w liczbie pojedynczej, a nie mnogiej. Chodzi więc o potomka — jednego, nie wielu. Tym potomkiem jest Chrystus. (…) (29) A jeśli zawieracie się w Chrystusie, to jesteście potomstwem Abrahama, dziedzicami — według obietnicy”;

zatem w 1 Koryntian rozdziale 15 wersecie 23 chodzi o pierwsze zmartwychwstanie:

• Objawienie rozdział 20 wersety 4 i 6: „(4) I ujrzałem trony — a na nich zasiedli i dano im władzę sądzenia — i [ujrzałem] dusze ściętych dla świadectwa Jezusa i dla Słowa Bożego, i tych, którzy pokłonu nie oddali Bestii ani jej obrazowi i nie wzięli znamienia na czoło swe ani na rękę. I żyć poczęli, i tysiąc lat królowali z Chrystusem. (…) (6) Błogosławiony i święty, kto ma udział w pierwszym zmartwychwstaniu: nad tymi nie ma władzy śmierć wtóra, lecz będą kapłanami Boga i Chrystusa i tysiąc lat z Nim będą królowali”)],

(ciąg dalszy wersetu 23) a potem ci, co są Chrystusowi w [w czasie] przyjście jego [będą ożywieni (co prawda w większości polskich przekładów greckie słowo παρουσία – parousia – jest oddane jako „przyjście”, ale, jak mówi m.in. Grecki Leksykon Thayera, w istocie głównym znaczeniem tego słowa jest „obecność”, a drugorzędnym „obecność kogoś przychodzącego” – z którego to znaczenia wnioskuje się o jego przyjściu. Niemniej – gdy zauważa się owo pierwsze i właściwe znaczenie tego słowa, można lepiej zrozumieć myśl tego wersetu, i innych, w których to słowo występuje – że raczej powinno być oddane jako „w trakcie obecności” niż „w trakcie przyjścia”). Będzie On obecny tysiąc lat – Tysiąclecie – kiedy to ci, którzy przez wiarę i posłuszeństwo staną się Jego własnością, zostaną ożywieni – udoskonaleni – po obudzeniu i wyprowadzeniu ich z grobu. Dotyczy to umarłego świata powracającego z grobu i powstającego do doskonałości w czasie Tysiąclecia w miarę jak będzie on wierzył i trwał w posłuszeństwie. Polecamy w tym miejscu także naszą serię na temat Dnia Sądu].

(24) A potem będzie koniec [tak zwany „Mały Okres”/”Krótki Czas” po upływie tysiąca lat (Objawienie rozdział 20 wersety 3 i 7-9: „(3) I wrzucił go w przepaść i zamknął go, i zapieczętował z wierzchu nad nim, aby nie zwodził więcej narodów, ażeby się wypełniło tysiąc lat; a potem musi być rozwiązany na mały czas [w innych przekładach: krótki czas, krótki okres, krótko] (…) (7) A gdy się skończy lat tysiąc, z więzienia swego Szatan zostanie zwolniony. (8) I wyjdzie, by omamić narody z czterech kątów ziemi, Goga i Magoga, by ich zgromadzić na bój, a liczba ich jak piasek morski. (9) I wyszli na szerokość ziemi, i otoczyli obóz świętych i miasto umiłowane. A zstąpił ogień od Boga z nieba i ich pochłonął”)], gdy odda [tj. przestanie być Pośrednikiem] królestwo Bogu i Ojcu, gdy [potem] zniszczy wszelkie przełożeństwo [skutki panowania szatana], i wszelką zwierzchność [jego formy] i moc [czyny szatana].

Tak więc królowanie Chrystusa ma na celu zniszczenie wszystkich dzieł szatana – grzechu, błędu, smutku, bólu, chorób, śmierci i grobu:

• 1 Jana rozdział 3 werset 8: „Kto natomiast popełnia grzech, pochodzi od diabła, bo diabeł grzeszy od początku. Syn Boży ukazał się po to, aby zniszczyć dzieła diabła”;
• Objawienie rozdział 21 wersety 4 i 5: „(4) Otrze też wszelką łzę z ich oczu. Nie będzie już śmierci ani bólu, krzyku ani znoju; ponieważ pierwsze rzeczy — przeminęły. (5) I ogłosił Ten, który siedział na tronie: Oto wszystko czynię nowym. Potem dodał: Napisz: Te słowa są prawdziwe i godne wiary”.

Zniszczenie grobu oznacza obudzenie wszystkich zmarłych; zniszczenie śmierci oznacza uwolnienie wszystkich z procesu umierania. Najpierw więc przez obudzenie umarłych zniszczony będzie grób, a następnie, stopniowo, przez procesy restytucji, usunięty zostanie każdy element procesu umierania, grzech Adamowy, smutek, ból, choroby, klątwa na ziemi, itp..

(25) Bo on musi królować, póki nie położy wszystkich nieprzyjaciół pod nogi jego [tymi nieprzyjaciółmi są różne formy klątwy, gdyż w następnym wierszu święty Paweł wymienia śmierć jako jednego z nieprzyjaciół Chrystusa; położenie ich pod Jego nogi oznacza całkowite ich opanowanie – zniszczenie].

(26) A ostatni nieprzyjaciel, który będzie zniszczony, jest śmierć [nie stan śmierci Adamowej ani nie grób, które przez obudzenie zmarłych zostaną zniszczone jeszcze przed zniszczeniem grzechu, bólu, smutku i chorób, lecz proces umierania – niedoskonałość, jaka w wyniku wyroku Adamowego dosięgła wszystkich (bo to, że zostaną oni obudzeni z grobu i więcej nie umrą śmiercią Adamową wcale nie znaczy, że oni się zmienią w grobie – w grobie nie ma żadnej przemiany, jak mówi Kaznodzieja Salomonowy rozdział 9 werset 10: „Wszystko, co przedsięweźmie ręka twoja do czynienia, czyń według możności twojej, albowiem niemasz żadnej pracy, ani myśli, ani umiejętności, ani mądrości w grobie, do którego ty idziesz”, zatem gdy ludzie wstaną z grobu, to wstaną z takimi charakterami z jakimi umarli w wyniku wyroku śmierci jaki odziedziczyli po Adamie – i dopiero będą musieli je naprawić).

Zniszczenie (przynajmniej zewnętrzne) ostatnich śladów tej niedoskonałości wynikającej z degradacji, zakończy dzieło tysiącletniego Królestwa; a zatem śmierć – ów proces umierania wynikający z degradacji – będzie ostatnim nieprzyjacielem, jaki będzie zniszczony]”. Śmierć wspomniana w wersecie 26 okazuje się zatem śmiercią Adamową (a dokładniej: związanym z nią procesem umierania – zgodnie z wyrokiem jaki Bóg zapowiedział Adamowi: „umierając umrzesz”), a nie śmiercią wtórą, jak przypuszczają niektórzy.

Jak już zauważyliśmy, werset 24 zapewnia nas, że koniec tego pośredniczącego królowania nastąpi dopiero wtedy, gdy Chrystus zniszczy w rodzaju ludzkim każdą pozostałość panowania szatana, jego władzę i moc działania przez grzech. Werset 25 jest fragmentem mającym dowieść, że taki jest cel królowania Jezusa. Wszystkie skutki panowania szatana, jego władzy i mocy są w tym wersecie przedstawione jako nieprzyjaciele Jezusa; a ponieważ werset 26 wymienia śmierć jako jednego z tych nieprzyjaciół, możemy w ten sposób zrozumieć, czym są oni wszyscy. Tymi nieprzyjaciółmi są więc niszczące skutki panowania szatana nad ziemią: grzech, błąd, smutek, ból, śmierć, hades. Są one nieprzyjaciółmi Jezusa, ponieważ szkodzą ludzkości, za odkupienie której On umarł. Widzimy zatem, że nieprzyjaciółmi, o których traktuje ten fragment, są wszystkie skutki grzechu Adama; a śmierć Adamowa jest pierwszą, nie drugą śmiercią.