W rozdziałach 9, 10 i 11 listu do Rzymian, święty Paweł dowodzi, iż z powodu niewiary Izrael jako naród nie zdobył miejsca wśród wybranych i że Bóg gromadzi klasę wiary zarówno spośród żydów, jak i pogan, czyniąc ich wybrańcami.

W rozdziale 11 przedstawia pełen miłości Boski plan w tej sprawie. Szczególnie w wersetach 25-33 dowodzi, że Bóg pozwolił Izraelowi potknąć się i błądzić w niewierze, podczas gdy Sam gromadzi w Wieku Ewangelii wybranych ze wszystkich narodów, by użyć ich po Wieku Ewangelii, tj. w czasie Tysiąclecia, dla okazania miłosierdzia klasie niewiary:

Werset 25 wskazuje, że muszą oni pozostać w swym zaślepieniu, aż pełna liczba wybrańców spośród pogan, „pełnia/zupełność pogan”, osiągnie kres swej próby:

• „Nie chcę bowiem, bracia, abyście nie znali tej tajemnicy – żebyście sami siebie nie uważali za mądrych – że zatwardziałość po części przyszła na Izrael, dopóki nie wejdzie pełnia pogan”.

Wersety 26 i 27 dowodzą, że wówczas Bóg uleczy ich z zaślepienia, przebaczy im i zawrze z nimi Nowe Przymierze:

• „(26) A wtedy cały Izrael zostanie zbawiony, jak napisano: Przyjdzie z Syjonu Wybawiciel, odwróci nieprawości od Jakuba. (27) Takie będzie moje przymierze z nimi, kiedy odpuszczę ich grzechy”.

Wersety 28 i 29 dowodzą, że Bóg pozwolił Izraelowi będącemu w niewierze popaść w nieprzyjaźń z Sobą i Swym wybranym ludem, by dokonać wyboru Wieku Ewangelii; jednak z powodu ich związku z obietnicami udzielonymi ojcom – Abrahamowi, Izaakowi i Jakubowi – Bóg nadal ich miłuje i nie zmieni Swego zamiaru błogosławienia i uczynienia ich błogosławieństwem w Tysiącleciu:

• „(28) Z punktu widzenia dobrej nowiny, są oni — ze względu na was — nieprzyjaciółmi, jednak co do wybrania — ze względu na ojców — nie utracili Bożej miłości. (29) To dlatego, że dary łaski i powołanie ze strony Boga są rzeczą nieodwołalną”.

Wersety 30 i 31 pokazują, że chociaż Izrael wskutek niewiary nie miał w Wieku Ewangelii takiego przywileju, jaki dzięki wierze miał Kościół Ewangelii, tzn. nie dostąpił próby zbawienia wyborczego, to jednak Kościół Ewangeliczny przechodził tę próbę właśnie w tym celu, aby w Tysiącleciu poddać próbie do życia niewierzącą klasę w Izraelu, tj. klasę, która przez cały Wiek Ewangelii umiera w niewierze:

• „(30) Jak bowiem wy kiedyś nie wierzyliście Bogu, ale teraz dostąpiliście miłosierdzia z powodu ich niewiary; (31) Tak i oni teraz stali się nieposłuszni, aby z powodu miłosierdzia wam okazanego i oni miłosierdzia dostąpili”.

Werset 32 dowodzi, że wszystko to dzieje się w harmonii z pełnym miłości zamierzeniem Boga pozostawienia niewierzącej klasy Izraela w stanie niewiary, pokolenie za pokoleniem, przez cały Wiek Ewangelii:

• „Bóg bowiem zamknął ich wszystkich w niewierze, aby się nad wszystkimi zmiłować”.