Psalm 90 (czyli Pieśń Mojżesza) traktuje o tym samym – o dwojakich doświadczeniach niewybranych: najpierw ze złem, a następnie z dobrem, przechodzonych przez nich w celu porównania ich i ich skutków, oraz możliwości zajęcia odpowiedniego stanowiska wobec nich.

Wersety 1 i 2 („(1) Modlitwa Mojżesza, męża Bożego. Panie, Ty byłeś naszą ostoją Z pokolenia w pokolenie. (2) Zanim powstały góry, Zanim zrodziłeś ziemię i świat, Od wieków na wieki, Jesteś Ty — Bóg!”) – przedstawiają Boga w Jego wieczności.

Pierwsze zdanie wersetu 3 („Ty też obracasz człowieka w proch I mówisz: Wracajcie, synowie ludzcy!”) odnosi się do doświadczenia ze złem jako obracania człowieka w proch, natomiast ostatnie zdanie mówi o doświadczeniu dobra jako powracaniu z prochu.

Werset 4 („Bo tysiąc lat w Twoich oczach jest jak dzień wczorajszy, który minął, i jak straż nocna”) dotyczy okresu tysiąca lat (Tysiąclecia) jako czasu tego powrotu z prochu i rozpoczęcia doświadczenia z dobrem.

Wersety 5-10 („(5) Kładziesz kres ich życiu i zasypiają. Jak trawa, która wyrasta rankiem, (6) o świcie kwitnie i rośnie, wieczorem więdnie i usycha. (7) Tak i my giniemy od Twojego gniewu, jesteśmy strwożeni Twoim oburzeniem. (8) Położyłeś przed sobą nasze nieprawości, nasze skryte winy w świetle Twego oblicza. (9) Bo wszystkie dni nasze mijają w Twoim gniewie, a nasze lata nikną jak westchnienie. (10) Miarą naszego życia jest lat siedemdziesiąt, a jeśli mamy siły, to lat osiemdziesiąt. Lecz większość z nich to trud i cierpienie, bo prędko odchodzą, a my giniemy”) opisują różne aspekty (w sumie piętnaście) przekleństwa, w czasie trwania którego przebiega doświadczenie ze złem;

Natomiast werset 11 („Któż zna moc gniewu twego? [Ten] Kto boi się ciebie w uniesieniu twoim”) pyta o moc (znaczenie) doświadczenia ze złem i odpowiada, że ma ono na celu przywrócenie czci dla Boga,

co – według wersetu 12 („Naucz nas dobrze liczyć nasze dni, Aby nasze serca mogły zyskać mądrość!”) – nastąpi wtedy, gdy jego lekcje zostaną wzięte do serca.

Werset 13 („Zawróć, PANIE! Jak długo jeszcze? Zmiłuj się nad swoimi sługami!”) jest modlitwą o powrót z doświadczenia ze złem, tzn. o zmianę („zmiłuj się”) dotychczasowego doświadczenia ze złem,

zaś werset 14 („Nasyćże nas z poranku miłosierdziem twojem; tak, abyśmy wesoło śpiewać i radować się mogli po wszystkie dni nasze”) wskazuje, że ci, którzy doznawali smutków (doświadczenia ze złem) przez „wszystkie dni” swoje (werset 9: „Bo wszystkie dni nasze mijają w Twoim gniewie…”), a więc aż do śmierci, modlą się, by w następnych dniach, w życiu przyszłym, od „poranku” zmartwychwstania, w czasie doświadczenia z dobrem, mogli być pełni szczęścia i radości.

Werset 15 („Rozwesel nas w zamian za dni, gdyś nas utrapił, Za lata, w których oglądaliśmy niedolę!”) to modlitwa, by podobnie jak we wszystkich dniach pierwszego życia byli trapieni i doznawali niedoli – doświadczenia ze złem, tak w drugim życiu, podczas doświadczeń ze sprawiedliwością, byli radośni i w ten sposób spełnili cel, jaki miał Bóg, dozwalając, by zło wypełniło ich pierwsze życie – porównanie skutków zła oraz skutków sprawiedliwości.

Werset 16 („Niech sługom Twoim ukaże się Twe dzieło, a chwała Twoja nad ich synami”) zawiera modlitwę, by Jezus i Kościół jako słudzy Boży kontynuowali dzieło błogosławienia ludzkości, tzn. udzielali jej doświadczenia z dobrem, oraz by ludzkość, dzieci Jezusa i Kościoła (którzy są drugim Adamem i Ewą), przyniosła chwałę Bogu;

natomiast werset 17 („Niech spocznie na nas dobroć Pana, Boga naszego! I utwierdź dzieło naszych rąk; Utwierdź dzieło naszych rąk!”) jest prośbą o odnowienie Boskiego obrazu (dobroć Pana) i Jego podobieństwa (rządzenia ziemią, tak jak On rządzi wszechświatem) w tych, którzy we „wszystkich dniach” tego życia doznawali zła i którzy we „wszystkich dniach” przyszłego życia będą doświadczali dobra.

Tak więc między innymi zarówno ten Psalm, jak i inne poprzednio zacytowane fragmenty Pisma Świętego, odnoszące się do dwojakiego doświadczenia (jednego ze złem, a drugiego z dobrem) dowodzą, że jest nadzieja dla tych niezbawionych zmarłych, którzy w tym życiu nie doznali miłosierdzia – łaski Bożej.