Drugie pytanie, jakie może powstać, jest następujące: czy Pismo Święte uczy o uniwersalnym odkupieniu, uniwersalnym zbawieniu, czy o obydwóch? Odpowiemy, że można o tym mówić różnymi terminami, a mimo to poprawnie.

Moglibyśmy powiedzieć, że mamy uniwersalne odkupienie, gdyż jest ono dla wszystkich, a wyniki śmierci Chrystusa będą skuteczne dla całego rodzaju Adama. Gdy okażą się one skuteczne dla wszystkich, będzie to oznaczało ich zbawienie – albo rzeczywiste i pełne wybawienie od grzechu i warunków śmierci, albo całkowitą możliwość podniesienia się z grzechu i śmierci, w czym będzie mogła przeszkodzić tylko ich wola. Dzieło pierwszego Adama będzie przez Chrystusa całkowicie unieważnione. Każdy członek rodzaju ludzkiego, jeśli będzie chciał, uzyska przywilej powrotu do wszystkiego, co zostało utracone. Wieczne zbawienie, całkowite uwolnienie od grzechu i śmierci, będzie wymagało pełnej współpracy człowieka.

Przekroczenie Boskiego prawa prowadzi do wyroku śmierci, tak jak to było w przypadku Ojca Adama. Przekroczenie tego prawa przez kogokolwiek z już uwolnionych od wyroku Adamowego i podniesionych z upadku, będzie oznaczało ponowne skazanie takiej osoby na śmierć. O tym potępieniu Biblia mówi jako o drugiej śmierci, która według jej słów dosięgnie niektórych. Pierwsza śmierć przyszła na wszystkich z powodu grzechu jednego człowieka. Druga śmierć będzie udziałem tylko świadomych i rozmyślnych grzeszników, jakimi, według Biblii, niektórzy się staną. Popełnienie tego rodzaju grzechów będzie możliwe dopiero po uwolnieniu z poprzedniego wyroku wydanego na Adama – wyroku pierwszej śmierci. Tak więc świat nie może teraz umrzeć wtórą śmiercią, ponieważ nie jest jeszcze uwolniony ze śmierci pierwszej. Żaden człowiek nie może być przez sąd ukarany dwa razy karą śmierci za to samo przestępstwo. By otrzymać drugi wyrok, musi najpierw być uwolniony, rzeczywiście lub w sposób przypisany, od pierwszego wyroku, a następnie popełnić drugie przestępstwo. Świat – Adam i cały rodzaj ludzki – został raz potępiony. Dopiero gdy będzie uwolniony od tego potępienia, będzie mógł podlegać nowemu.

Stąd Biblia oświadcza, że w Boskim planie będzie wielki Dzień, Dzień trwający tysiąc lat, w którym Chrystus będzie sądził, doświadczał świat (Polecamy też serię „Dzień sądu”). Prawo do przeprowadzenia tej próby nasz Pan Jezus uzyskał przez Swoją śmierć, skosztowawszy jej za Adama i całe jego potomstwo, potępione w nim:

• Hebrajczyków rozdział 2 werset 9: „Widzimy raczej Tego, który na chwilę został uczyniony mniejszym od aniołów — Jezusa, ukoronowanego chwałą i dostojeństwem za cierpienia śmierci — po to, by móc z łaski Bożej zakosztować śmierci za każdego”.

(PS: dla czytelników Przekładu Nowego Świata, brzmienie tego wersetu to: „widzimy natomiast Jezusa, który został uczyniony nieco niższym od aniołów, ukoronowanego chwałą i szacunkiem za wycierpienie śmierci, aby z racji niezasłużonej życzliwości Bożej zakosztował śmierci za każdego [greckie πᾶς (pas)] człowieka”)

Śmierć naszego Pana, doskonałego człowieka, była pełnym odpowiednikiem wyroku wydanego na pierwszego człowieka. W ten sposób została otwarta droga do wielkiego czasu restytucji, o której mówił apostoł Piotr:

• Dzieje Apostolskie rozdział 3 wersety 19-21: „(19) Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone, (20) aby nadeszły od Pana dni ochłody, aby też posłał wam zapowiedzianego Mesjasza, Jezusa, (21) którego niebo musi zatrzymać aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy, co od wieków przepowiedział Bóg przez usta swoich świętych proroków”.

Tak więc nasz Pan Jezus stał się Odkupicielem, nabywcą Adama i całego jego rodzaju. Nie dokonał jeszcze w pełni aktu kupna, gdyż zastosowanie zasługi Jego ofiary za świat ma nastąpić podczas Jego drugiego adwentu (drugiego przyjścia/obecności), gdy Kościół zostanie już skompletowany. Gdy dojdzie do tego nabycia, nastąpi przekreślenie grzechu świata. Wówczas świat, wolny od kary grzechu pierworodnego, czyli Adamowego, zostanie oddany Chrystusowi. Każda jednostka będzie miała pełną sposobność, próbę, sąd, by określić swój prawdziwy charakter, prawdziwe intencje, prawdziwą postawę wobec dobra i zła, wobec Boga i grzechu. Najpierw obejmie to narody żyjące, a później stopniowo te w grobach, w miarę jak będą z nich powstawać. Będzie to uniwersalne odkupienie, czyli wyzwolenie z Adamowej kary śmierci, powszechne wykupienie ze śmierci, lecz nie uniwersalne wyzwolenie, zbawienie do wiecznego życia, które będzie warunkowe.

Mówiąc o tym wielkim dniu próby, Dniu Sądu świata, apostoł Paweł powiada: „ponieważ wyznaczył też dzień [w przyszłości], w którym sprawiedliwie osądzi zamieszkały świat. Sędzią będzie Człowiek, którego On ustanowił, a dowód na to przedstawił wszystkim, gdy wzbudził Go z martwych” (Dzieje Apostolskie rozdział 17 werset 31). Słowo „człowiek” jest oczywiście użyte w tym przypadku figuralnie na określenie Jezusa jako Głowy i Kościoła jako Jego Ciała, który wraz z Nim ma tworzyć w Tysiącleciu wielkiego Pośrednika między Bogiem i ludźmi w celu uwolnienia wszystkich od kary Adama i udzielenia im pełnej sposobności powrotu do Boga. Każdy „kto chce”, będzie mógł dostąpić tej pełnej sposobności, a przez czynienie postępu zostać uznany godnym wiecznego życia. Przy końcu tysiąca lat, w ostatecznej próbie ludzkości, będzie mógł dowieść, że jest w stanie i pragnie (jest w stanie, bo stał się doskonałym; pragnie, bo ma dobre intencje serca) przestrzegać Boskiego prawa. Wszyscy tacy otrzymają od Ojca życie wieczne. Wszyscy inni zostaną zniszczeni.

Adam był poddany próbie do życia wiecznego, lecz upadł na samym jej początku. Na początku Tysiąclecia ludzkość zacznie swą próbę w inny sposób – jako niedoskonała. Mając jednak doświadczenie istoty i skutków grzechu, będąc pod przykryciem zasługi Chrystusa (udzielonej nie jako indywidualne przypisanie, lecz w wyniku działania pośredniczącego panowania), będzie mogła podnosić się coraz wyżej ze stanu grzechu i śmierci. Mając ten przywilej, ludzie będą mogli wykazać swój prawdziwy charakter, ukierunkowany na dobro lub zło. Jeśli wiernie opowiedzą się za dobrem, uzyskają życie wieczne; jeśli za złem, stracą życie – umrą ponownie i już na zawsze pozostaną martwymi: sprowadzą na siebie wtórą śmierć. Tak więc Biblia uczy o uniwersalnym odkupieniu, zbawieniu od Adamowej kary śmierci; nie uczy ona jednak o uniwersalnym zbawieniu do wiecznego życia.