Trzecie pytanie, jakie można zadać, brzmi: jak można pogodzić naukę, że nie wybrani zmarli, pozbawieni w tym życiu szansy uzyskania zbawienia na podstawie wyboru, zostaną obudzeni w czasie Tysiąclecia, z Objawieniem rozdziałem 20 wersetami 4-5, który to fragment, po omówieniu pierwszego zmartwychwstania, mówi: „Reszta umarłych nie ożyła, aż minęło tysiąc lat”?

Zauważmy, że fragment ten nie mówi, że pozostali z umarłych nie zostali obudzeni, aż się skończyło 1000 lat, lecz że nie ożyli, aż się skończyło 1000 lat. Ktoś może zapytać: a co to za różnica? Odpowiadamy, że jest to ta różnica, która stanowi o harmonii lub sprzeczności biblijnych kwestii.

Wyjaśni to kilka uwag: Kiedyś ludzkość żyła – była doskonała w Ojcu Adamie. Jednak z powodu klątwy Bóg traktuje całą ludzkość jako umarłą, bez względu na to, czy znajduje się ona w procesie śmierci, czy w stanie śmierci:

• Ewangelia Mateusza rozdział 8 werset 22: „Ale Jezus odparł: ‘Pójdź za Mną, a umarli niech grzebią swoich umarłych’”;
• Ewangelia Jana rozdział 5 wersety 24 i 25: „(24) Ręczę i zapewniam, kto słucha mego Słowa i wierzy Temu, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie czeka go sąd, ale przeszedł ze śmierci do życia. (25) Ręczę i zapewniam: Zbliża się godzina, a właściwie nadeszła, gdy umarli usłyszą głos Syna Bożego i ci, którzy usłyszą, ożyją”;
• 2 Koryntian rozdział 5 werset 14: „Bo miłość Mesjasza pochwyciła nas, jesteśmy bowiem przekonani, że jeden człowiek umarł za całą ludzkość (co oznacza, że cała ludzkość już nie żyła)”;
• Rzymian rozdział 5 wersety 12, 15 i 17: „(12) Dlatego jak przez jednego człowieka wszedł na świat grzech, a jako skutek grzechu śmierć, tak też śmierć dotknęła wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli. (15) Jednak z darem łaski jest inaczej niż z upadkiem. O ile jeden upadek ściągnął śmierć na wielu ludzi, o tyle łaska Boża i dar tej łaski wyjednany przez jednego człowieka, Jezusa Chrystusa, wielu ludziom przyniosły obfitość dobrodziejstw. (17) Bo jeśli przez jednego, z powodu jego upadku, zapanowała śmierć, tym bardziej przez jednego, Jezusa Chrystusa, w tych, którzy dostępują ogromu łaski i otrzymują dar sprawiedliwości, zapanuje życie”;
• Efezjan rozdział 2 wersety 1 i 5: „(1) Wy bowiem byliście martwi z powodu waszych upadków i grzechów. (5) i to martwych z powodu upadków, ożywił nas z Chrystusem. Bo z łaski jesteście zbawieni”;
• Objawienie rozdział 20 wersety 12 i 13: „(12) Zobaczyłem też umarłych. Byli wśród nich wielcy i mali. Stali przed tronem. Rozwinięto zwoje. Otwarto też inny zwój — Zwój życia. I dokonał się sąd nad umarłymi. Podstawą sądu były zapisy w zwojach, a jego miarą — czyny podsądnych. (13) A umarłych wydało morze — tych, którzy w nim byli — a także śmierć oraz świat zmarłych. I wszyscy zostali osądzeni — każdy według swych czynów”.

Bóg czyni tak dlatego, że na wszystkich spoczywa wyrok śmierci i dlatego, że jeśli chodzi o tych znajdujących się w procesie śmierci, wyrok ten jest na nich wykonywany. Podobnie moglibyśmy powiedzieć o skazańcu na krześle elektrycznym w chwili włączenia prądu, że „już nie żyje”, a to dlatego, że znajduje się pod wyrokiem śmierci, który jest wymierzany, choć jeszcze na nim nie wykonany. Z tego punktu widzenia proces śmierci nazywamy „śmiercią poczytalną”, a stan śmierci „śmiercią rzeczywistą”.

Podobnie i Bóg: wszystkich wolnych od wyroku śmierci nazywa żywymi, bez względu na to, czy są doskonali w sposób „poczytalny” czy rzeczywisty:

• Ewangelia Jana rozdział 3 werset 36: „Kto pokłada ufność w Synu, ma życie wieczne. Ale kto nie jest posłuszny Synowi, nie ujrzy tego życia, lecz nadal podlega gniewowi Bożemu”;
• Ewangelia Jana rozdział 5 wersety 24 i 25: „(24) Ręczę i zapewniam, kto słucha mego Słowa i wierzy Temu, który Mnie posłał, ma życie wieczne i nie czeka go sąd, ale przeszedł ze śmierci do życia. (25) Ręczę i zapewniam: Zbliża się godzina, a właściwie nadeszła, gdy umarli usłyszą głos Syna Bożego i ci, którzy usłyszą, ożyją”;
• 1 Jana rozdział 5 werset 12: „Kto przyjmuje Syna, ma życie. Kto nie przyjmuje Syna Bożego, nie ma życia”;
• Rzymian rozdział 5 werset 15: „Jednak z darem łaski jest inaczej niż z upadkiem. O ile jeden upadek ściągnął śmierć na wielu ludzi, o tyle łaska Boża i dar tej łaski wyjednany przez jednego człowieka, Jezusa Chrystusa, wielu ludziom przyniosły obfitość dobrodziejstw”;
• Ewangelia Jana rozdział 1 werset 4: „W Nim było życie, a życie było światłością ludzi”;
• Objawienie rozdział 21 wersety 3-5: „(3) Usłyszałem też potężny głos rozlegający się od tronu: „Oto mieszkanie Boga z ludźmi. On zamieszka z nimi i będą Jego ludem, a On będzie Bogiem z nimi. (4) On otrze z ich oczu każdą łzę i nie będzie już śmierci ani bólu, ani krzyku, ani cierpienia, bo pierwsze rzeczy przeminęły”. (5) Ten, który zasiadał na tronie, powiedział: „Oto wszystko czynię nowe”. I dodał: „Zapisz to, bo są to słowa wiarygodne i prawdziwe”.

Tych pierwszych nazywamy „poczytalnie żywymi”, tych drugich „rzeczywiście żywymi”.

Ten punkt widzenia pozwoli nam zharmonizować naszą naukę mówiącą, że pozostali z umarłych (niewybrani) zostaną obudzeni z umarłych w czasie Tysiąclecia ze stwierdzeniem, że ożyją dopiero pod jego koniec. Zaraz po obudzeniu ze śmierci nie będą jeszcze „rzeczywiście żywymi” – rzeczywiście doskonałymi. Procesy restytucji będą potrzebować tysiąca lat, by doprowadzić ich do rzeczywistej doskonałości, by ożywić ich tak, jak z rzeczywistego punktu widzenia patrzy na to Bóg. Tak długo bowiem, jak długo będzie pozostawać w nich jakikolwiek ślad niedoskonałości Adama, z Boskiego punktu widzenia będą martwymi (1 Koryntian rozdział 15 wersety 24-26: „(24) Następnie przyjdzie koniec, gdy przekaże królowanie Bogu i Ojcu, gdy usunie wszystkie zwierzchności, każdą władzę i moc. (25) On bowiem musi królować, aż położy wszystkich wrogów pod swoje stopy. (26) A jako ostatni wróg usunięta zostanie śmierć”). Gdy tylko staną się jednak doskonałymi, ożyją, co stanie się pod koniec Tysiąclecia i co wymaga, by byli obudzeni w czasie Tysiąclecia.

W Wieku Ewangelii, przez usprawiedliwienie z wiary Bóg traktował członków Kościoła jako żywych z Boskiego punktu widzenia, ponieważ ich usprawiedliwienie z wiary przypisywało im sprawiedliwość, jaką zakończone procesy restytucji dokonają w posłusznych ludziach w ciągu Tysiąclecia. W ten sposób harmonizujemy pozorną sprzeczność i stwierdzamy, że obydwie nauki są biblijne i rozsądne. Przywrócenie niedoskonałych do stanu doskonałości – doprowadzenie ich do takiego życia, jakim widzi je Bóg, zajmie bowiem całe tysiąc lat, choć zostaną oni obudzeni w jednej z początkowych części Tysiąclecia.

A zatem pozostali z umarłych nie ożyli – nie zmartwychwstali w pełni, nie stali się ponownie doskonałymi, jakimi byli niegdyś w Adamie, aż się skończyło tysiąc lat.