Izajasza rozdział 26 werset 19 („Twoi umarli ożyją! Ciała moich zmarłych powstaną! Zbudźcie się, zaśpiewajcie radośnie, spoczywający w prochu! Tak! Rosą światła jest Twoja rosa — i ziemia wyda cienie zmarłych”) jest niekiedy przytaczany jako rzekomo dowodzący, że powstają te same ciała, które są składane w grobie. Gdyby jednak miał on oznaczać, że umarli ożyją posiadając te same ciała to – tak jak wykazaliśmy poprzednio – przeczyłoby to Biblii na wiele sposobów.

Tym co warto zauważyć jest to, iż zmartwychwstanie ma dwie części (1) obudzenie umarłych oraz (2) podniesienie ich z fizycznej, umysłowej, moralnej i religijnej niedoskonałości upadłego stanu Adamowego do fizycznej, umysłowej, moralnej i religijnej doskonałości, od której Adam odpadł. Gdy ludzie powstaną z grobu, nie od razu staną się fizycznie, umysłowo, moralnie i religijnie doskonali – choćby dlatego, że wtedy nie poznaliby samych siebie – straciliby swoją tożsamość; dlatego, że w takim przypadku nie miałby sensu Dzień Sądu dla nich; dlatego, że Galacjan rozdział 6 werset 7 mówi: „(…) Co bowiem człowiek sieje, to też żąć będzie”, dlatego, że Kaznodzieja Salomonowy rozdział 9 werset 10 mówi: „(10) Wszystko, co przedsięweźmie ręka twoja do czynienia, czyń według możności twojej, albowiem nie masz żadnej pracy, ani myśli, ani umiejętności, ani mądrości w grobie, do którego ty idziesz” (i skoro tak, to nic się w charakterze człowieka nie zmienia podczas jego pobytu w grobie), itp.. To podniesienie do fizycznej, umysłowej, moralnej i religijnej doskonałości jest procesem, jaki będzie wymagał całego Tysiąclecia – całego „Dnia Sądu” (polecamy w tej kwestii naszą serię o Dniu Sądu, gdzie o tym szerzej piszemy).

Według nas, ten rozważany werset – Izajasza rozdział 26 werset 19 – naucza właśnie o tych dwóch częściach zmartwychwstania. Jego pierwsze zdanie: „Twoi umarli ożyją!” dotyczy obudzenia umarłych – pierwszej części procesu zmartwychwstania, a zdanie: „Ciała moich zmarłych powstaną!” dotyczy powstania z niedoskonałości Adama do doskonałości – czyli drugiej części procesu zmartwychwstania. Wyrażenie „ciała zmarłych”, albo jak mówią to niektóre inne przekłady „ich zwłoki/ich trupy/ich martwe ciała”, z tego drugiego zdania, nie odnosi się do tych ciał jako rzeczywiście będących w stanie śmierci (bo o ich powstaniu do życia mówiło pierwsze zdanie), lecz martwych w grzechach (Efezjan rozdział 2 wersety 1 i 5: „(1) Wy bowiem byliście martwi z powodu waszych upadków i grzechów. (…) (5) i to martwych z powodu upadków, ożywił nas z Chrystusem. Bo z łaski jesteście zbawieni”), bowiem Bóg każdego nie będącego w Chrystusie i nie posiadającego doskonałości uważa za martwego (2 Koryntian rozdział 5 werset 14 „Bo miłość Mesjasza pochwyciła nas, jesteśmy bowiem przekonani, że jeden człowiek umarł za całą ludzkość (co oznacza, że cała ludzkość już nie żyła)” – Przekład Żydowski NT (Stern), lub Biblia Gdańska: „Albowiem miłość Chrystusowa przyciska nas, jako tych, którzyśmy to osądzili, iż ponieważ jeden za wszystkich umarł, tedy wszyscy byli umarłymi”).

Powodem użycia słowa „moich” w zdaniu „Ciała moich zmarłych powstaną!” jest to, że Chrystus, jako autor tych słów, dzięki swemu odkupieniu – nabyciu ich – będzie ich właścicielem i Panem (Rzymian rozdział 14 werset 9: „Po to przecież Chrystus umarł i zmartwychwstał, aby się stać Panem tak żywych, jak i umarłych”), a więc może ich właściwie nazwać Swoimi. Tak rozumiany, werset ten w najmniejszym stopniu nie mówi o zmartwychwstaniu w dniu ostatecznym tych samych ciał, które zostały pogrzebane, lecz odnosi się do dwóch części procesu zmartwychwstania: (1) obudzenia umarłych i (2) ich powstawania do doskonałości.