W taki właśnie sposób przedstawia tę sprawę Pismo Święte. W ewangelii Jana rozdziale 12 wersecie 32 nasz Pan Jezus oznajmia: „Ja natomiast, gdy zostanę wywyższony nad ziemię, pociągnę wszystkich ku sobie”. Jego śmierć to Jego okup, Jego ofiara, która dobiegła końca w chwili podniesienia Go na krzyżu. Jezus powiedział, że w wyniku tego wszyscy ludzie zostaną pociągnięci do Niego, – zostaną wyzwoleni od wyroku śmierci i skierowani do Niego. Lecz ogromna większość nie została uwolniona ani skierowana do Niego w tym życiu. Stanie się to ich udziałem w życiu przyszłym.

W Rzymian rozdziale 5 wersetach 12-19 święty Paweł stwierdza to samo. W wersetach 12-14 („(12) Dlatego też, jak przez jednego człowieka grzech wszedł do świata, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli… (13) Bo i przed Prawem grzech był na świecie, grzechu się jednak nie poczytuje, gdy nie ma Prawa. (14) A przecież śmierć rozpanoszyła się od Adama do Mojżesza nawet nad tymi, którzy nie zgrzeszyli przestępstwem na wzór Adama. On to jest typem Tego, który miał przyjść”) pokazuje on, jak grzech Adama sprowadził wyrok śmierci (nie karę wiecznych mąk) na całą rodzinę ludzką.

Następnie, w wersetach 15-19: „(15) Ale nie tak samo ma się rzecz z przestępstwem, jak z darem łaski. Jeżeli bowiem przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich śmierć, to o ileż obficiej spłynęła na nich wszystkich łaska i dar Boży, łaskawie udzielony przez jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa. (16) I nie tak samo ma się rzecz z tym darem, jak ze [skutkiem grzechu spowodowanym przez] jednego grzeszącego. Gdy bowiem jeden tylko grzech przynosi wyrok potępiający, to łaska przynosi usprawiedliwienie ze wszystkich grzechów. (17) Jeżeli bowiem przez przestępstwo jednego śmierć zakrólowała z powodu jego jednego, to o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru sprawiedliwości, królować będą w życiu z powodu Jednego – Jezusa Chrystusa. (18) A zatem, jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie. (19) Albowiem jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi”, przez porównania i kontrasty wykazuje grzech Adama oraz jego rezultat dla całej ludzkości i przeciwstawia go sprawiedliwości Jezusa aż do śmierci i jej skutkom dla rodzaju ludzkiego. Tak jak ten pierwszy sprowadził na wszystkich grzech, gniew i śmierć, tak ten drugi niesie wszystkim sprawiedliwość i wyswobodzenie od gniewu i śmierci, by po spełnieniu odpowiednich warunków wszyscy mogli uzyskać przez Chrystusa prawo do życia, „usprawiedliwienie żywota”. Jesteśmy świadkami faktu, że „dar ku usprawiedliwieniu żywota” w tym życiu staje się udziałem tylko nielicznych; a więc jego przyjście do wszystkich musi należeć do przyszłości.

Zauważmy drugie użycie (wtrąconego) słowa, jakie w niektórych przekładach brzmi „sprowadza” lub „sprowadziło”, a w innych „przyszedł” w wersecie 18, które powinno brzmieć „sprowadzi” lub „przyjdzie”. Dowodzą tego dwa fakty: (a) fakt, że „dar”, którym według wersetu 16 jest odpuszczenie grzechów, nie stał się w tym życiu udziałem wszystkich ludzi i dlatego musi odnosić się do przyszłych wydarzeń; (b) fakt, że w wersecie 19 podaje przyczynę i wyjaśnienie oświadczenia „sprowadzi na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie” używając czasu przyszłego „wszyscy staną się sprawiedliwymi” – z punktu widzenia grzechu Adamowego, który przestanie ich obciążać.

W ten sposób Rzymian rozdział 5 wersety 12-19 bardzo wyraźnie dowodzi, że Okup gwarantuje szansę życia każdemu synowi i córce Adama i dlatego dowodzi, że ci, którzy nie otrzymali tej sposobności w tym życiu, otrzymają ją w życiu przyszłym.

1 Tymoteusza rozdział 2 wersety 4-6 to kolejny stosowny fragment: „(4) który chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni i doszli do poznania prawdy. (5) Albowiem jeden jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jezus, (6) który siebie samego złożył jako okup za wszystkich, aby o tym świadczono we właściwym czasie”.

W wersecie 4 uczynione są dwie chwalebne obietnice jako wyraz Boskiej dobrej woli: (1) że wszyscy ludzie będą zbawieni, nie na wieczność, lecz od wyroku Adamowego; oraz (2) że wszyscy ludzie przyjdą do dokładnej znajomości prawdy. [ponieważ Izajasza rozdział 46 werset 10 mówi: „Ja od początku zwiastowałem to, co będzie, i z dawna to, co jeszcze się nie stało. Ja wypowiadam swój zamysł, i spełnia się on, i dokonuję wszystkiego, czego chcę”]

W wersetach 5 i 6 podane są trzy powody tych błogosławieństw: (1) jedność Boga, co oznacza, iż posiada On mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość niezbędne do zrealizowania tych dwóch błogosławieństw; (2) ofiara Okupu i związany z nią urząd Chrystusa Jezusa jako Pośrednika wszystkich ludzi; (3) właściwe okresy Boskiego planu, gdy błogosławieństwa Okupu będą głoszone ku zbawieniu – w Wieku Ewangelii Kościoła jako naśladowców Jezusa, a w Tysiącleciu całego świata. Tak więc fragment ten wskazuje między innymi na Okup jako źródło szansy dla wszystkich.