Tak jak pierwszy adwent Chrystusa miał na celu złożenie ceny okupu (Wiek Ewangelii, tworzący czas wyboru Jego Oblubienicy między Jego dwoma adwentami [czasami Jego obecności], miał na celu udostępnienie jego błogosławieństw tylko wybranym – Jego Kościołowi), tak Jego drugi adwent ma na celu udostępnienie ceny okupu w celu podniesienia w restytucji nie wybranych, przywrócenia ich do pierwotnego stanu obrazu i podobieństwa Bożego, z ruiny, jaką dziedzicznie sprowadził na wszystkich grzech Adama.

Tak więc śmierć bezgrzesznego Jezusa dostarcza zasługę wystarczającą do uwolnienia wszystkich z kary za grzech Adama i gwarantuje sposobność uzyskania pełnego wyzwolenia ze skutków tego grzechu, restytucję do pierwotnej doskonałości Adamowej. Chrystus powraca na ziemię właśnie po to, by dokonać przywrócenia chwalebnego obrazu Boga, by zaoferować ludzkości doskonałe ciała, umysły i serca, oraz by przywrócić wspaniałe podobieństwo do Boga (tzn. by zaoferować ludzkości doskonałą władzę nad ziemią, przywróconą do stanu Edenu).

To błogosławieństwa uzyskają wszyscy, którzy będą posłuszni rozsądnym wymogom tysiącletniego Królestwa Chrystusa. By mieć w nich swój udział, wszyscy zmarli, którzy nie mieli możliwości stania się członkami wybranych (do których została zaproszona tylko klasa wiary – ci, którzy potrafią iść wiarą, ufając nawet wtedy, gdy nie mogą zrozumieć Boga), zostaną obudzeni i sprowadzeni z powrotem na ziemię. Dlaczego bowiem ta część klasy niewiary, która przypadkiem będzie żyła w czasie powrotu Chrystusa miałaby dostąpić sposobności restytucji, a ta część klasy niewiary, która zmarła przed tym czasem, miałaby być wyłączona od tych błogosławieństw, skoro Boskie drogi są równe i bezstronne (Ezechiela rozdział 18 wersety 29-32: „(29) Lecz lud izraelski mówi: Postępowanie PANA nie jest słuszne. Czy moje postępowanie jest niesłuszne, ludu izraelski, czy raczej wasze? (30) Dlatego każdego z was, ludu izraelski, osądzę według jego postępowania – wyrocznia PANA BOGA. Nawróćcie się i odstąpcie od wszystkich waszych przestępstw. Niech nie będą one dla was powodem do grzechu. (31) Odrzućcie od siebie wszystkie przestępstwa, które popełniliście, i uczyńcie sobie nowe serce i nowego ducha! Dlaczego mielibyście umrzeć, ludu izraelski? (32) Przecież nie pragnę śmierci śmiertelnika – wyrocznia PANA BOGA. Nawróćcie się więc, abyście pozostali przy życiu!”) i skoro śmierć nie ustala charakteru człowieka?

Obecnie, przez kilka odcinków będziemy cytować i wyjaśniać pewne wersety, które uczą o tym, co właśnie przedstawiliśmy, zaczynając od Dziejów Apostolskich rozdziału 3 wersetów 19-21:

„(19) Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone, (20) aby nadeszły od (oblicza) Pana [twarz, oblicze oznacza łaskę (4 Mojżeszowa rozdział 6 wersety 24-26: „(24) Niech cię Jahwe błogosławi i strzeże! (25) Niech Jahwe rozjaśni nad tobą swe oblicze i niech będzie łaskawy dla ciebie! (26) Niech Jahwe zwróci ku tobie swe oblicze i udzieli ci pokoju!”), a w czasie panowania grzechu do człowieka zwrócone są Boskie plecy, a nie Jego twarz (Jeremiasza rozdział 18 werset 17: „Rozproszę ich niczym wschodni wiatr pod naporem wroga, ukażę im plecy, nie twarz, w dniu ich wielkiej klęski”), lecz jak wskazuje ten werset, w czasie Tysiąclecia zwróci On ku człowiekowi Swą twarz, promieniującą łaską, miłosierdziem i prawdą dla podniesienia człowieka. Zauważmy też, iż w następnym wersecie jest to łączone z powrotem Chrystusa]

dni ochłody [odświeżenia; słowo to używane jest w znaczeniu ponownego ożywienia i wzmożenia wzrostu dokonywanego przez deszcz padający na ściętą i wysuszoną trawę, do której porównana jest upadła ludzka rodzina (Izajasza rozdział 40 wersety 5-8: „(5) I objawi się chwała Pańska, i ujrzy to wszelkie ciało pospołu, gdyż usta Pana to powiedziały. (6) Głos mówi: Zwiastuj! I rzekłem: Co mam zwiastować? To: Wszelkie ciało jest trawą, a cały jego wdzięk jak kwiat polny. (7) Trawa usycha, kwiat więdnie, gdy wiatr Pana powieje nań. Zaprawdę: Ludzie są trawą! (8) Trawa usycha, kwiat więdnie, ale słowo Boga naszego trwa na wieki”), co jest wyraźnie stwierdzonym rezultatem panowania Chrystusa nad naszym rodzajem, ściętym przez klątwę i spalonym intensywnymi promieniami grzechu (Psalm 72 wersety 6 i 16: „(6) Zstąpi jako deszcz na skoszoną łąkę i jako ulewa zwilżająca ziemię. (16) I będzie obfitość zbóż na ziemi, i zaszumią kłosy na szczytach gór, jak [drzewa] Libanu będzie ich plon. I będą kwitnąć ludzie miast jak polna trawa”)]

aby też posłał wam zapowiedzianego [w czasie Wieku Ewangelii] Mesjasza, Jezusa, (21) którego niebo musi zatrzymać [jak długo?] AŻ DO CZASU ODNOWIENIA (naprawienia) WSZYSTKICH RZECZY [chętnym i posłusznym zostanie w Tysiącleciu przywrócony każdy zarys obrazu i podobieństwa Bożego], co od wieków przepowiedział [obiecał] Bóg przez usta swoich świętych proroków”.

Fragment ten wyraźnie uczy, że Chrystus powraca dopiero w czasach restytucji, czasach naprawienia, czasach odnowienia – a zatem – powraca, by naprawić, podnieść rodzaj ludzki do jego pierwotnego stanu. Święty Piotr podaje nam w tych wersetach, iż takie jest świadectwo wszystkich świętych proroków, co potwierdzają także m.in. powyższe cytaty.